کودکان آواره در جنگ بوکوحرام به لطف مدرسه ای که صلح را در اولویت قرار داده است، در مسیر موفقیت قرار دارند

او گفت که در طول همه‌گیری، قرنطینه سراسری همه شاگردان مصطفی را به مدت دو ماه از شرکت در کلاس‌های حضوری باز داشت. اما علیرغم موانع شدید – تروریسم، آدم ربایی در منطقه و همه گیری کووید-19 – مدارس مصطفی در ماه مه گذشته با خیال راحت بازگشایی شدند.

مصطفی گفت: «به ما اهمیتی نمی‌دهد که شما از کجا آمده‌اید، چه دینی دارید، چه قومیتی دارید. “جنسیت مهم نیست. شما متوجه می شوید که دو سوم جمعیت این مدرسه دختر هستند.”

فاطمه که اکنون 16 سال دارد، یکی از آن دختران است. او گفت که در چهار سالگی به Future Prowess پیوست، همان سالی که پدرش در شورش کشته شد. او اعتماد به نفس خود را برای پیگیری اهداف و دفاع از حقوق خود به مدرسه می دهد.

او به سی‌ان‌ان گفت: «احساس می‌کنم که می‌توانم جلوی هر کسی بایستم». حتی با رئیس جمهور نیجریه صحبت کنم و به او بگویم که من مشکلی دارم و او باید آن را حل کند.

مصطفی گفت که او معتقد است راه دستیابی به صلح واقعی و پایدار در منطقه ویران شده از طریق آموزش است و او برای باز نگه داشتن درهای سه مدرسه خود از همه شانس ها سرپیچی کرده است.

او گفت: «اینها کودکانی هستند (که) توسط ناآرامی هایی که بوکوحرام ایجاد کرده است، ویران شده اند. “بچه ها … حتی این جنگ را هم ندارند.”

شاگردان مصطفی شامل تعدادی از این کودکان آواره و بیش از 860 کودک یتیم شورشیان و مبارزان نظامی هستند.

مصطفی گفت: «اینها کودکانی هستند که حتی نمی دانند نام دومشان چیست، اهل کجا هستند، قبیله و مذهبشان. بیشتر این کودکان از یک پیشینه بسیار دشوار می آمدند. بیشتر آنها زمانی را دیدند که پدر و مادرشان کشته شدند. آنها گیج و در حالت درمانده هستند.”

کلاس‌ها در هر سه مدرسه بنیاد او پر است و دانش‌آموزان از دوشنبه تا جمعه از ساعت 8 صبح تا 4 بعد از ظهر در مدرسه هستند.

این مدرسه برای کمک به کودکان آسیب دیده حمایت روانی و اجتماعی ارائه می دهد. به دانش آموزانی که همگی با اقوام یا اعضای خانواده در نزدیکی زندگی می کنند، لباس فرم، کتاب، غذا و خدمات بهداشتی نیز ارائه می شود.

مصطفی گفت که 1023 دانش آموز فارغ التحصیل شده اند و بسیاری از آنها به کالج یا حرفه ادامه داده اند.

مصطفی گفت: «آنچه مرا به راه می اندازد، مقاومت این کودکان است. “هر وقت چهره آنها را می بینم، به من امید می دهد. این رویای من را زنده نگه می دارد.”

مصطفی این برنامه را در سال 2007 با 36 کودک یتیم آغاز کرد و حتی با فرار سایرین از منطقه گسترش یافت.

او گفت: “زمانی که من شروع کردم، چیزی شبیه به شورش وجود نداشت. موضوع بوکوحرام حتی شروع نشده بود. ما کودکانی را (تحصیل کرده بودیم) که والدینشان به دلایل طبیعی فوت کردند.” “در سال 2009، این شورش بوکوحرام رخ داد و زنان و کودکان در خیابان ها رانده شدند.”

همانطور که مصطفی برای برآوردن نیازهای کودکان به توسعه خود ادامه می داد، زنان بیشتری را می دید که وقتی شوهرانشان در درگیری کشته می شدند، دست و پنجه نرم می کردند. بنابراین، او برنامه ای را ایجاد کرد که در آن زنان می توانستند حرفه ای را برای کمک به حمایت از خانواده خود بیاموزند.

مصطفی گفت: «در محیط سنتی آفریقا، وقتی شوهر می میرد، زن به اندازه فرزند آسیب پذیر است. بنابراین، ما برنامه زنان بیوه را ایجاد کردیم و به آنها مهارت‌های امرار معاش مانند خیاطی، (جواهرات) ساختن و سپس مجموعه‌ای از فعالیت‌های دیگر را دادیم.»

او گفت که برنامه معیشت او هزاران بیوه را آموزش داده است.

مصطفی گفت: «بعضی از بالاترین امتیازهایی که به دست آوردم زمانی بود که این دختران را گرفتم، زمانی که آنها را سوار کامیون کردم و زمانی که آنها شروع به خواندن کردند. و من به آنها گفتم: “شما آزاد هستید.”

مصطفی که یک رهبر صلح است، نیجریه ای را تصور می کند که در آن دیگر خشونت وجود ندارد، جایی که آموزش و پذیرش برای همه تشویق می شود.

“(وقتی من) چهره این بچه ها و خواب دیدن این بچه ها را می بینم، این امید را به من می دهد که هنوز نوری در انتهای تونل وجود دارد.”