BOISE: مقامات آمریکایی گفتند که پروژه طولانی برای حفاری و حذف زباله‌های رادیواکتیو و خطرناک که برای دهه‌ها در گودال‌های بدون خط در یک تاسیسات هسته‌ای دفن شده‌اند، تقریباً به پایان رسیده است.
وزارت انرژی ایالات متحده هفته گذشته اعلام کرد که مقدار نهایی زباله های مدفون شده با هدف مشخص را از یک محل دفن زباله به مساحت 97 هکتار (39 هکتار) در سایت 890 مایل مربعی (2300 کیلومتر مربع) خود که شامل آیداهو می شود، حذف کرده است. آزمایشگاه ملی
زباله‌های رادیواکتیو مورد هدف شامل فیلترهای آلوده به پلوتونیوم، قالب‌های گرافیتی، لجن‌های حاوی حلال‌ها و اورانیوم اکسید شده تولید شده در طول کار تولید سلاح‌های هسته‌ای در کارخانه راکی فلتس در کلرادو بود. مقداری مواد رادیواکتیو و خطرناک در محل دفن زباله آیداهو که پوششی خاکی دریافت خواهند کرد.
ضایعات راکی فلتس قبل از ارسال از سال 1954 تا 1970 به استپ مرتفع صحرای شرق آیداهو، جایی که در گودال ها و سنگرهای بدون خط دفن می شدند، در طبل ها و جعبه های ذخیره سازی بسته بندی می شدند. این منطقه در 50 مایلی (80 کیلومتری) غرب شهر آیداهو فالز قرار دارد.
پروژه پاکسازی که در سال 2005 آغاز شد، پروژه بازیابی تسریع شده نامیده می شود و یکی از حدود 12 تلاش پاکسازی زباله های هسته ای است که در سایت وزارت انرژی به پایان رسیده یا در حال انجام است.
پروژه مربوط به محل دفن زباله بخشی از توافقنامه سال 2008 بین وزارت انرژی و مقامات ایالتی است که این وزارتخانه را ملزم به حفاری و حذف انواع و مقادیر خاصی از مواد رادیواکتیو و خطرناک می کند.
این آژانس گفت که حدود 13500 یارد مکعب (10300 متر مکعب) مواد را حذف کرده است – که معادل نزدیک به 50000 درام ذخیره سازی است که هر کدام حاوی 55 گالن (208 لیتر) است.
بیشتر زباله ها برای دفع دائمی به کارخانه آزمایشی جداسازی زباله دولت ایالات متحده در نیومکزیکو فرستاده می شود. برخی از زباله ها به سایر مخازن خارج از سایت که می توانند سایت های تجاری یا وزارت انرژی باشند ارسال می شود.
وزارت انرژی گفت که در پاکسازی محل دفن زباله 18 ماه جلوتر از برنامه است.
کانی فلور، مدیر پروژه پاکسازی آیداهو برای دفتر مدیریت زیست محیطی وزارت انرژی، در بیانیه ای گفت: «زباله های دفن شده نگرانی اصلی ذینفعان ما از ابتدای برنامه پاکسازی بود.
تکمیل زودتر نبش قبر به ما این امکان را می دهد که ساخت و ساز پوشش نهایی را زودتر شروع کنیم.
مایک سیمپسون، نماینده جمهوری خواه ایالات متحده، نماینده منطقه ای است که از میلیون ها دلار فدرال که توسط تحقیقات انجام شده در آزمایشگاه ملی آیداهو به ایالت آورده شده است، سود می برد.
او در توئیتر درباره کار دفن زباله گفت: «چه خبر هیجان انگیزی برای DOE و پروژه پاکسازی آیداهو». پاکسازی موفق به معنای حفاظت از منطقه و آبخوان دشت رودخانه مار است.
آبخوان رودخانه ایسترنیک ریور دشت به اندازه دریاچه ایری مزارع و شهرهای منطقه را تامین می کند. گزارش سال 2020 سازمان زمین شناسی ایالات متحده نشان داد که آلودگی رادیواکتیو و شیمیایی در این سفره در سال های اخیر کاهش یافته یا ثابت مانده است. این کاهش را به پوسیدگی رادیواکتیو، تغییر در روش‌های دفع زباله، تلاش‌های پاکسازی و رقیق‌سازی آب ورودی به آبخوان نسبت داد.
در این گزارش آمده است که سطح آلودگی در همه به جز تعداد انگشت شماری از نزدیک به 180 حلقه چاه کمتر از استانداردهای قابل قبول برای آب آشامیدنی است که توسط آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده تعیین شده است.
بر اساس گزارش سازمان زمین شناسی ایالات متحده، سایت هسته ای در اواخر دهه 1940 تحت کمیسیون انرژی اتمی، پیشرو وزارت انرژی، شروع به کار کرد و آلودگی آبخوان در سال 1952 آغاز شد.
آلودگی از طریق چاه‌های تزریق، حوضچه‌های نفوذی بدون خط، حفره‌هایی که مواد رادیواکتیو سایر ایالت‌ها در آن‌ها ریخته می‌شد و نشت‌های تصادفی عمدتاً در دوران جنگ سرد قبل از وضع مقررات برای حفاظت از محیط‌زیست به آبخوان رسید.
طبق گزارش سازمان زمین شناسی ایالات متحده، تریتیوم بیشترین رادیواکتیویته را در آب تخلیه می کند، اما همچنین شامل استرانسیوم-90، سزیم-137، ید-129، ایزوتوپ های پلوتونیوم، ایزوتوپ های اورانیوم، نپتونیوم-237، آمریکیوم-241، و تکنسیوم-99.
در سال 1989، این منطقه زمانی که به فهرست اولویت‌های ملی برای سایت‌های پسماند خطرناک کنترل‌نشده اضافه شد، تبدیل به یک سایت Superfund شد.
وزارت انرژی زباله‌های هسته‌ای را به آیداهو می‌فرستاد تا اینکه مجموعه‌ای از دعاوی حقوقی بین ایالت و دولت فدرال در دهه 1990 منجر به توافقنامه حل و فصل در سال 1995 شد.
این توافق راهی برای جلوگیری از تبدیل شدن این ایالت به یک مخزن زباله هسته ای سطح بالا در نظر گرفته شد. همچنین نیازمند پاکسازی و حذف زباله های هسته ای موجود بود که همچنان ادامه دارد.
وزارت انرژی ایالات متحده هفته گذشته اعلام کرد که مقدار نهایی زباله های مدفون شده با هدف مشخص را از یک محل دفن زباله به مساحت 97 هکتار (39 هکتار) در سایت 890 مایل مربعی (2300 کیلومتر مربع) خود که شامل آیداهو می شود، حذف کرده است. آزمایشگاه ملی
زباله‌های رادیواکتیو مورد هدف شامل فیلترهای آلوده به پلوتونیوم، قالب‌های گرافیتی، لجن‌های حاوی حلال‌ها و اورانیوم اکسید شده تولید شده در طول کار تولید سلاح‌های هسته‌ای در کارخانه راکی فلتس در کلرادو بود. مقداری مواد رادیواکتیو و خطرناک در محل دفن زباله آیداهو که پوششی خاکی دریافت خواهند کرد.
ضایعات راکی فلتس قبل از ارسال از سال 1954 تا 1970 به استپ مرتفع صحرای شرق آیداهو، جایی که در گودال ها و سنگرهای بدون خط دفن می شدند، در طبل ها و جعبه های ذخیره سازی بسته بندی می شدند. این منطقه در 50 مایلی (80 کیلومتری) غرب شهر آیداهو فالز قرار دارد.
پروژه پاکسازی که در سال 2005 آغاز شد، پروژه بازیابی تسریع شده نامیده می شود و یکی از حدود 12 تلاش پاکسازی زباله های هسته ای است که در سایت وزارت انرژی به پایان رسیده یا در حال انجام است.
پروژه مربوط به محل دفن زباله بخشی از توافقنامه سال 2008 بین وزارت انرژی و مقامات ایالتی است که این وزارتخانه را ملزم به حفاری و حذف انواع و مقادیر خاصی از مواد رادیواکتیو و خطرناک می کند.
این آژانس گفت که حدود 13500 یارد مکعب (10300 متر مکعب) مواد را حذف کرده است – که معادل نزدیک به 50000 درام ذخیره سازی است که هر کدام حاوی 55 گالن (208 لیتر) است.
بیشتر زباله ها برای دفع دائمی به کارخانه آزمایشی جداسازی زباله دولت ایالات متحده در نیومکزیکو فرستاده می شود. برخی از زباله ها به سایر مخازن خارج از سایت که می توانند سایت های تجاری یا وزارت انرژی باشند ارسال می شود.
وزارت انرژی گفت که در پاکسازی محل دفن زباله 18 ماه جلوتر از برنامه است.
کانی فلور، مدیر پروژه پاکسازی آیداهو برای دفتر مدیریت زیست محیطی وزارت انرژی، در بیانیه ای گفت: «زباله های دفن شده نگرانی اصلی ذینفعان ما از ابتدای برنامه پاکسازی بود.
تکمیل زودتر نبش قبر به ما این امکان را می دهد که ساخت و ساز پوشش نهایی را زودتر شروع کنیم.
مایک سیمپسون، نماینده جمهوری خواه ایالات متحده، نماینده منطقه ای است که از میلیون ها دلار فدرال که توسط تحقیقات انجام شده در آزمایشگاه ملی آیداهو به ایالت آورده شده است، سود می برد.
او در توئیتر درباره کار دفن زباله گفت: «چه خبر هیجان انگیزی برای DOE و پروژه پاکسازی آیداهو». پاکسازی موفق به معنای حفاظت از منطقه و آبخوان دشت رودخانه مار است.
آبخوان رودخانه ایسترنیک ریور دشت به اندازه دریاچه ایری مزارع و شهرهای منطقه را تامین می کند. گزارش سال 2020 سازمان زمین شناسی ایالات متحده نشان داد که آلودگی رادیواکتیو و شیمیایی در این سفره در سال های اخیر کاهش یافته یا ثابت مانده است. این کاهش را به پوسیدگی رادیواکتیو، تغییر در روش‌های دفع زباله، تلاش‌های پاکسازی و رقیق‌سازی آب ورودی به آبخوان نسبت داد.
در این گزارش آمده است که سطح آلودگی در همه به جز تعداد انگشت شماری از نزدیک به 180 حلقه چاه کمتر از استانداردهای قابل قبول برای آب آشامیدنی است که توسط آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده تعیین شده است.
بر اساس گزارش سازمان زمین شناسی ایالات متحده، سایت هسته ای در اواخر دهه 1940 تحت کمیسیون انرژی اتمی، پیشرو وزارت انرژی، شروع به کار کرد و آلودگی آبخوان در سال 1952 آغاز شد.
آلودگی از طریق چاه‌های تزریق، حوضچه‌های نفوذی بدون خط، حفره‌هایی که مواد رادیواکتیو سایر ایالت‌ها در آن‌ها ریخته می‌شد و نشت‌های تصادفی عمدتاً در دوران جنگ سرد قبل از وضع مقررات برای حفاظت از محیط‌زیست به آبخوان رسید.
طبق گزارش سازمان زمین شناسی ایالات متحده، تریتیوم بیشترین رادیواکتیویته را در آب تخلیه می کند، اما همچنین شامل استرانسیوم-90، سزیم-137، ید-129، ایزوتوپ های پلوتونیوم، ایزوتوپ های اورانیوم، نپتونیوم-237، آمریکیوم-241، و تکنسیوم-99.
در سال 1989، این منطقه زمانی که به فهرست اولویت‌های ملی برای سایت‌های پسماند خطرناک کنترل‌نشده اضافه شد، تبدیل به یک سایت Superfund شد.
وزارت انرژی زباله‌های هسته‌ای را به آیداهو می‌فرستاد تا اینکه مجموعه‌ای از دعاوی حقوقی بین ایالت و دولت فدرال در دهه 1990 منجر به توافقنامه حل و فصل در سال 1995 شد.
این توافق راهی برای جلوگیری از تبدیل شدن این ایالت به یک مخزن زباله هسته ای سطح بالا در نظر گرفته شد. همچنین نیازمند پاکسازی و حذف زباله های هسته ای موجود بود که همچنان ادامه دارد.