کامیلا در حال حاضر هشت ماه است که دچار سوءتغذیه شده است مادربزرگش بلقیس، در حالی که تلاش می کند او را در یک بخش بیمارستانی پر از کودکان لاغر دیگر در قندهار، در جنوب افغانستان آرام کند.
دختر کوچولو خیلی ضعیف تر از آن که گریه کند، گوش هایش را از درد می مالید.
بلقیس: «مادرش مریض است و ما فقیریم می گوید. او سعی کرد به او شیر بدهد اما شیری برای دادن نداشت.»
خانواده کامیلا در میان میلیون‌ها افغانی هستند که برای زنده ماندن از کمبود شدید مواد غذایی در زمستان سخت و سقوط اقتصادی تلاش می‌کنند. سازمان های حقوق بشر برای کمک های خارجی بیشتر درخواست می کنند و استدلال می کنند که آسیب پذیرترین گروه ها – زنان و کودکان – در رنج هستند.
طالبان حاکم در بیانیه‌ای به سی‌ان‌ان، «مشکلات اقتصادی» کشور را تصدیق کرد – اما به شدت وجود بحران را رد کرد و چنین ادعاهایی را «اخبار جعلی» خواند.
ذبیح الله مجاهد سخنگوی طالبان گفت: “هیچ کس گرسنگی نخواهد کشید زیرا قحطی وجود ندارد و شهرها پر از غذا است.”
شرایط به حدی بد است که برخی از بیمارستان‌ها بدون پول سوخت، به قطع درختان برای گرم کردن اتاق‌های بیماران متوسل شده‌اند و گروه‌های امدادی هشدار می‌دهند که اگر جامعه بین‌المللی هم اکنون اقدامی نکند، وضعیت بدتر خواهد شد.
خانواده های ناامید همه چیز را می فروشند
آب و هوای نامطلوب کمبود مواد غذایی را تشدید کرده است.
مسافر، کارگر و مغازه دار که به یک نام معروف است، گفت: “ما فقط آب و نان داریم — گاهی اوقات آن را داریم، اما گاهی چیزی برای خوردن نداریم.”
اوایل ماه جاری، او دخترش را به شفاخانه ولایتی غور در مرکز ولایت چغچران برد.
راضیه تقریباً 3 ساله است، اما دنده‌ها و ستون فقراتش در حالی که صورتش را در دامان مادرش فرو می‌برد با وضوح وحشتناکی بیرون می‌آیند. این سومین مراجعه او به بیمارستان در تنها هشت ماه است — و حال او بهتر نمی شود.
مسافر گفت: «نه کار، نه درآمد، نه غذا برای او وجود دارد. “هر بار که او را می بینم ناراحت می شوم.”
او گفت: “هر کشاورز که با آنها صحبت کرده ایم تقریباً تمام محصولات خود را امسال از دست داده اند، بسیاری مجبور به فروش دام های خود شده اند، آنها بدهی های هنگفتی انباشته اند و به سادگی پول ندارند.”
قبل از تسلط طالبان، فقر در بسیاری از مناطق روستایی کشور رایج بود – اما اکنون، طبقه متوسط و ساکنان شهری نیز در ناامیدی فرو رفته اند.
مجاهد، سخنگوی طالبان در بیانیه‌ای به سی‌ان‌ان گفت که مردم افغانستان نیاز فوری به مواد غذایی و تجهیزات پزشکی دارند.
او گفت که طالبان “تلاش می کنند تا این کمک ها را افزایش دهند” و همراه با گروه های بشردوستانه بین مردم توزیع کنند.
بیمارستان های غرق شده
حتی با کمبود منابع و نیروی انسانی، بیمارستان ها مملو از بیماران گرسنه شده اند.
قبل از تسلط طالبان، 39 شفاخانه در افغانستان وجود داشت که کووید-19 را درمان می کردند. دکتر پل اشپیگل از دانشگاه جانز هاپکینز که به تازگی از افغانستان برگشته است، به عنوان مشاور برنامه جهانی غذا گفت که اکنون تنها سه یا چهار نفر هنوز کار می کنند.
اما بسیاری از کارکنان بشردوستانه و پزشکان حاضر در محل هشدار می دهند که این کافی نیست.
فضیلتحق فرجاد، رئیس بخش سوءتغذیه شفاخانه، گفت که در شفاخانه ولایتی غور، روزانه بیش از 100 مادر و کودک برای درمان سوءتغذیه — و نیز مجموعه ای از بیماری های دیگر مانند سرخک، اسهال، سرماخوردگی و آنفولانزا وارد می شوند.
او افزود که همه این مشکلات به هم مرتبط هستند — مادران و کودکان دارای سوءتغذیه بیشتر مستعد ابتلا به بیماری و عفونت می شوند. او گفت که اغلب آنها مجبورند مسافت های طولانی را طی کنند تا به بیمارستان ها برسند و حتی ضعیف تر برسند.
اما عرضه تجهیزات و داروی بیمارستان به سرعت در حال کاهش است — بخش سوء تغذیه فقط شیر برای تهیه بیمارانش باقی مانده است.
فرجاد گفت: «تقریباً 70 درصد موارد شدید است و این در شهر است – تصور کنید که ولسوالی ها چقدر بد هستند. “اگر کسی توجه نکند، وضعیت بسیار بدتر خواهد شد.”
پدرش عبدالروف که به عنوان کارگر کار می کند، گفت که یکی از بیماران فرجاد، نسرین 1 ساله، به قدری دچار سوء تغذیه شدید است که تقریبا نیمی از عمر خود را در بیمارستان گذرانده است.
رئوف گفت: «هر 20 روز، هر 10 روز، ما در بیمارستان هستیم. این زندگی من است و ما آن را اینگونه می گذرانیم.
خواستار کمک های خارجی است
سازمان های امدادی می گویند که تلاش های دولت های خارجی برای خفه کردن طالبان از منابع مالی، اثر ناخواسته گرسنگی مردم افغانستان را دارد و از کشورهای کمک کننده می خواهند تا استراتژی خود را تغییر دهند.
اشپیگل، دکتری که برای برنامه جهانی غذا از افغانستان بازدید کرد، از کشورهای خارجی خواست تا در اقدام خود برای مسدود کردن دارایی های افغانستان پس از تصرف، از جمله تمویل برای بیمارستان های دولتی تجدید نظر کنند.
او گفت: «آمریکا، بریتانیا، اتحادیه اروپا باید به سرعت تصمیم‌گیری کنند وگرنه خیلی دیر می‌شود و مرگ‌های غیرضروری زیادی رخ می‌دهد.»
وی تمایل دولت های خارجی برای اجتناب از مشروعیت بخشیدن به طالبان و پاسخگویی به آن را تایید کرد، اما گفت که تحریم های موجود به اندازه کافی ظریف نیستند.
“هدف تغییر هدف خوبی است، اما آیا ارزش ده ها هزار مرگ را دارد؟” او گفت.
اما حتی وجوه بین المللی که تعهد شده اند تنها کسری از دارایی های مسدود شده 9.5 میلیارد دلاری افغانستان است. و طبق اظهارات دولت های ایالات متحده و اتحادیه اروپا، این وجوه به سازمان های بین المللی که در حال حاضر در افغانستان کار می کنند، ارسال می شود – به این معنی که این پول در دسترس بانک ها یا مردم افغانستان نیست.
او گفت قبل از اینکه ایالات متحده بتواند هر گونه رابطه آتی با طالبان حاکم را در نظر بگیرد، این گروه اسلامگرا باید تعهدات حقوق بشری از جمله تشکیل یک دولت فراگیر را انجام دهد. پرایس با اشاره به کمک های بشردوستانه ارائه شده تاکنون، گفت که ایالات متحده همچنان متعهد به کمک به مردم افغانستان است.
در مواجهه با فشارهای فزاینده، دولت روز چهارشنبه گفت که برخی از محدودیت ها را در مورد نوع کمک های سازمان های بشردوستانه که می توانند به افغانستان ارائه کنند، برداشته است، که امکان حمایت بیشتر از برنامه های آموزشی، از جمله پرداخت حقوق معلمان را فراهم می کند.
مارتین گریفیتس، هماهنگ کننده کمک های اضطراری سازمان ملل متحد، گفت که افغانستان تنها با کمک های اضطراری زمستان را پشت سر نمی گذارد.
برای خانواده های افغان در زمین، کاری جز انتظار برای رسیدن کمک وجود ندارد. پس از 15 روز درمان، نسرین با وزن کمی بیش از 14 پوند (6 کیلوگرم) از بیمارستان مرخص شد. خانواده به خانه بازگشتند، جایی که چهار کودک گرسنه دیگر منتظر هستند.
رئوف، پدر نسرین گفت: «از جامعه جهانی می‌خواهم به هر فقیری که از فقر و گرسنگی رنج می‌برد کمک کند. اگر آنها به ما کمک نکنند، فرزندانم را از دست خواهم داد.»