مردانی که متهم به قتل رئیس جمهور هائیتی هستند می گویند که آنها از راه انداخته بودند

یکی از مردها به ما گفت: “ما برای دیگری احمق های مفید بودیم.” اما ما مرتکب این جنایت نشدیم». بیش از پنج ماه پس از آن شب مرگبار، این افراد به طور رسمی متهم نشده اند.

در بالا، صحنه بیرون از ندامتگاه ملی که اعضای خانواده برای آن غذا می آورند زندانیان داخل

سی‌ان‌ان پس از ماه‌ها مذاکره و تنها با کاغذ و خودکار اجازه ورود به ندامتگاه را پیدا کرد و به او گفته شد در یک کلبه چوبی در حیاط زندان منتظر بمانید. بیست دقیقه بعد، پنج مرد کلمبیایی که به وضوح انتظار ملاقات ما را نداشتند، با شلوارک، تی شرت و صندل های آبی تیره به سبک کروک به سمت ما رفتند، که ظاهری لاغر و ناسالم داشتند.

پیام آنها در طول یک مکالمه یک ساعته به زبان اسپانیایی بومی آنها ثابت بود — آنها بی گناه هستند، شکنجه شده اند و آنها را آماده کرده اند.

از حرف زدن میترسه

هر پنج مرد گفتند که در ماه ژوئن به هائیتی رسیدند، حدود یک ماه قبل از ترور که زندگی آنها را متحول کرد و چشم انداز سیاسی کشور را به آشوب کشاند.

آنها با قولی از 2700 تا 3000 دلار در ماه، این کار را به عهده گرفتند. به گفته پنج مردی که CNN با آنها صحبت کرده و همسران چندین نفر دیگر، هرگز یک سکه به آنها پرداخت نشده است.

CTU به درخواست های قبلی CNN برای اظهار نظر پاسخ نداده است و مشخص نیست که آیا این شرکت هنوز وجود دارد یا خیر.

یکی از این افراد گفت: «به ما گفته شد که قرار است امنیت یک نامزد ریاست جمهوری هائیتی را تامین کنیم. ما نمی دانستیم چه اتفاقی قرار است بیفتد.»

در هائیتی، آنها بخشی از یک گروه بیش از دوجین کلمبیایی بودند که با هم در مجتمعی در شهر پورتو پرنس پایتخت، نه چندان دور از محل زندگی رئیس جمهور وقت مویس، زندگی و کار می کردند.

در تاریکی شب 7 ژوئیه، این گروه در کاروانی سوار شدند که از جاده پلرین به سمت محوطه ریاست جمهوری می رفتند.

رئیس جمهور اندکی بعد به ضرب گلوله کشته شد. همسر او، بانوی اول مارتین مویز نیز در این تیراندازی به شدت مجروح شد.

سی ان ان مکرراً از این پنج زندانی خواست تا جزئیات بیشتری در مورد این ترور، از جمله آنچه در جریان ترور رخ داده، چه کسی پشت آن بوده، به طور مشخص مشارکت فردی آنها چیست و در ساعات پس از آن قتل چه کردند.

آنها اصرار داشتند که مسئول مرگ رئیس جمهور نیستند، اما به دو دلیل رایج از پاسخ دادن به سؤالات بیشتر یا پرداختن به جزئیات در مورد آن صبح مرگبار خودداری کردند: اول اینکه هیچ یک در حال حاضر وکالت قانونی ندارند و دوم اینکه آنها از جان خود می ترسند.

مردی گفت: «ما در این زندان گیر کرده ایم. “ما باید اینجا بمانیم. وقتی بتوانم اینجا را ترک کنم با صدای بلند فریاد خواهم زد، اما وقتی اینجا هستیم، از انتقام گیری وحشت داریم.”

“من از کارهایی که ممکن است با من انجام دهند می ترسم، بلکه از کارهایی که ممکن است با خانواده من انجام دهند نیز می ترسم [in Colombia]مرد دیگری گفت.

“آنها همه ما را زدند”

مدتی پس از ترور مویس در ساعات اولیه صبح، پنج مردی که CNN با آنها مصاحبه کرد در همان کاروان ترک کردند. وسایل نقلیه آنها با تلفن همراه فیلمبرداری شده توسط چندین نفر از مردم محلی در منطقه ضبط شد.

آنها گفتند، اما قبل از اینکه توسط نیروهای امنیتی هائیتی محاصره شوند، خیلی دور نشدند. آنها به زور از اتومبیل خود خارج شدند و در ساختمان خالی مجاور پناه گرفتند. ساعاتی بعد، آنها از پشت ساختمان فرار کردند و از یک تپه شیب دار بالا رفتند و به سمت سفارت تایوان رفتند.

زندانیان ادعا می کنند که پس از بازداشت، ضرب و شتم شروع شد.

آنها گفتند که یکی از کلمبیایی ها چندین بار توسط پلیس هائیتی مورد ضربات چاقو قرار گرفت در حالی که چندین تپانچه به سر آنها زده شد. آنها به سی ان ان گفتند که دیگران مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و یکی از آنها چنان وحشیانه مورد حمله قرار گرفت که صورتش در اثر ضربات مخدوش می شد.

این افراد قبل از انتقال به ندامتگاه بدنام ملی گفتند که بیش از سه هفته در مکانی نامعلوم نگهداری می شدند.

یکی از زندانیان گفت: “آنها ما را به مدت 25 روز در جای دیگری نگه داشتند، با دستبندهای جفتی. ما به حمام روی زمین رفتیم.”

این مردان گفتند که ضرب و شتم مستمر و وحشیانه بوده و آنها از امنیت خانواده های خود در خانه در کلمبیا می ترسند.

مردی در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود پرسید: “می دانی چقدر سخت است که عکس خانواده ات را با تلفن همراه به تو نشان دهند؟” ما باید کاری را که آنها می‌گفتند انجام می‌دادیم».

و آنچه از آنها خواسته شد انجام دهند، هر یک از افراد گفتند، این بود که نام خود را بر روی بیانیه های رسمی که نمی دادند و به زبانی نوشته شده بود که نمی توانستند بخوانند، امضا کنند.

مردی می گوید: «من آرام نشسته بودم، حرفی نمی زدم و افسر داشت بیانیه مرا برایم می نوشت. او مدام به من نگاه می کرد و بیشتر می نوشت با اینکه من چیزی نگفته بودم. آنها می نوشتند و ما ساکت بودیم.

او سپس نامی را بر روی سندی که به زبان فرانسوی نوشته شده بود، امضا کرد، زبانی که نمی‌توانست بفهمد.

هر پنج مرد ادعا کردند که تحت فشار مجبور به امضای بیانیه‌ها شده‌اند.

یک مرد گفت: “افراد واقعی مسئول این امر خارج از زندان هستند و ما در اینجا گیر کرده ایم. ما فریب خوردیم، فریب خوردیم و کلاهبرداری شدیم.”

پلیس ملی هائیتی به درخواست CNN برای اظهار نظر پاسخی نداد. سخنگوی دولت فدرال هائیتی در پاسخ به سوالی درباره اتهامات شکنجه در بازداشت پلیس گفت که دولت “چیزی برای پنهان کردن ندارد” و اشاره کرد که CNN “اجازه کامل برای بازدید از کلمبیایی ها” را دارد.

همان سخنگوی این موضوع را رد کرد که هرگونه شهادت رسمی بدون اطلاع کلمبیایی ها از آنچه نوشته شده است، ثبت شده است.

این سخنگو گفت: بر اساس اطلاعات موثق، مترجم در اختیار آنها قرار گرفت تا بفهمند چه چیزی را امضا کنند یا نه.

غذا کم، بدون نمایندگی قانونی

این پنج مرد از اواخر تابستان در زندان ملی هائیتی نگهداری می شوند.

شرایط در زندان به طرز مشهودی وحشتناک است و چندین مرد در یک سلول جمع شده اند. به نظر می رسید که بهداشت یک فکر بعدی باشد. موش ها در سراسر زمین پریشان شدند.

یکی از زندانیان کلمبیایی به ما گفت: «زندگی ما اینجا ارزشی ندارد.

مردان می گویند که روزانه یک بشقاب برنج یا گاهی ذرت دریافت می کنند. هر کدام می گویند بیش از 30 پوند وزن کم کرده اند. برخی به طور قابل توجهی موهای خود را از دست می دهند و بر روی سرشان توده های تکه تکه ای ایجاد می شود که نشانه واضحی از سوء تغذیه است.

یکی از مردها در حالی که اشک می ریخت گفت: «آنچه که اینجا برای ما می افتد غیرانسانی است.

سازمان پیشرو حقوق بشر هائیتی، شبکه ملی دفاع از حقوق بشر (RNDDH) نیز شرایط عمومی زندان را غیرانسانی توصیف می کند. آنها در گزارشی که ماه گذشته منتشر شد، گفتند: «زندان غذا، گاز کافی برای پخت و پز و دسترسی کافی به مراقبت ندارد، علیرغم پذیرش زندانیان بیشتر و بیشتر در 12 ماه گذشته».

سخنگوی دولت فدرال هائیتی گفت: «ما کاملاً به حقوق بشر احترام می گذاریم. ما هیچ کینه ای نسبت به زندانیان کلمبیایی نداریم.»

دولت به سوالاتی درباره اینکه چرا این افراد هنوز رسما متهم نشده اند، پاسخی نداد.

اما بیش از پنج ماه پس از ترور، هیچ یک از این افراد وکالت قانونی ندارند — پیش نیازی برای شنیدن شهادت آنها توسط قاضی. آنها می گویند که سیستم قضایی هائیتی فقط به آنها وکلای جوان پیشنهاد داده است که نمی توانند با آنها ارتباط برقرار کنند.

یکی از این افراد گفت: “آنها در ترم دوم تحصیلی برای من وکیلی فرستادند که اسپانیایی صحبت نمی کرد.” من به زندگی ام با او اعتماد نمی کنم.

به گفته یکی از افراد نزدیک به پرونده، وکلایی که برای وکالت این افراد ارائه شده بودند، دانشجو نبودند، بلکه شاگرد بودند. فارغ التحصیلان حقوق، قبل از تبدیل شدن به وکالت، باید دوره کارآموزی دو ساله را بگذرانند.

به گفته برایان کانکنن، کارشناس با چندین دهه تجربه در سیستم حقوقی هائیتی، اگرچه آنها وکلای کاملاً واجد شرایط نیستند و تجربه کمی دارند، این کارآموزان معمولاً به نمایندگی از کسانی منصوب می شوند که توانایی پرداخت وکیل خصوصی را ندارند.

«بنابراین زمانی که اجازه حضور در یک پرونده ساده قراردادی را ندارند، از پرونده‌های جنایات سنگین دفاع می‌کنند [because they are not yet practicing attorneys]Concannon گفت: “آنها بودجه ای برای تحقیقات ندارند و معمولاً هیچ غرامتی برای زمان خود دریافت نمی کنند.”

این افراد امیدوار بودند که دولت کلمبیا برخی از کمک های حقوقی را به آنها ارائه دهد، اما تاکنون این اتفاق نیفتاده است.

دولت هائیتی نیز گفته است که اکنون مسئولیت آن با کلمبیا است. ما امیدواریم که مقامات دولتی کلمبیا وکلایی به زندانیان ارائه دهند تا توسط قاضی مورد بررسی قرار گیرند [overseeing this case]سخنگوی دولت هائیتی گفت که نمی توان آنها را بدون حضور وکیل به طور رسمی مورد بازجویی قرار داد.

دولت فدرال کلمبیا در بوگوتا به درخواست CNN برای اظهار نظر پاسخ نداد و سفارت کلمبیا در هائیتی سوالات ما را به وزارت خارجه ارجاع داد.

در یک بیانیه عمومی از اواخر جولای آمده است که نمایندگان دولت کلمبیا با مظنونان کلمبیایی با حضور یک وکیل ملاقات کردند. با این حال، مردانی که با آنها صحبت کردیم گفتند که هیچ یک از کلمبیایی‌های زندان در حال حاضر وکالت قانونی ندارند.

این مردان می گویند که با اضافه کردن توهین به جراحت، آنها هرگز توضیحی در مورد مبنای قانونی بازداشت طولانی مدت خود دریافت نکرده اند.

“در هیچ نقطه ای کسی وارد نشده است [the legal process] به صورت من نگاه کرد و گفت: “به این دلیل است که شما اینجا هستید.” همه باید بیگناه باشند تا زمانی که جرمشان ثابت شود و همه ما حق وکالت داریم.»

زندانیان این گفتگوی یک ساعته را با پیامی به جامعه جهانی به پایان رساندند.

مردی گفت: “لطفاً عشقی را در دل خود بیابید تا وضعیت ما را درک کنید و از شک و تردید ما بهره مند شوید.” بهترین چیزی که می تواند اتفاق بیفتد این است که این موضوع به یک دادگاه بین المللی کشیده شود. وقتی من از این کشور خارج شدم، هر آنچه را که می دانم به دنیا خواهم گفت.»