تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا، که برای ارائه یک نگاه اجمالی بی سابقه به جهان از مراحل اولیه کیهان طراحی شده است، روز دوشنبه به نقطه پارک گرانشی خود در مدار دور خورشید، تقریباً 1 میلیون مایلی از زمین رسید.
به گفته آژانس فضایی، با آخرین مانور تصحیح مسیر توسط رانشگرهای موشکی، وب در موقعیت پایداری مداری بین زمین و خورشید به نام نقطه لاگرانژ دو یا L2 به مقصد رسید و یک ماه پس از پرتاب به مقصد رسید. سایت اینترنتی.
رانشگرها توسط مهندسان کنترل ماموریت در مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی در بالتیمور فعال شدند و تیم زمینی از سیگنال های رادیویی برای تأیید اینکه وب با موفقیت در حلقه مداری اطراف L2 “قرار داده شد” استفاده کرد.
وب از نقطه نظر خود در فضا، یک مسیر “هاله” ویژه را در راستای ثابت با زمین دنبال می کند، زیرا سیاره و تلسکوپ به صورت پشت سر هم دور خورشید می چرخند و تماس رادیویی بدون وقفه را ممکن می سازند.
در مقام مقایسه، تلسکوپ فضایی هابل، سلف 30 ساله وب، از فاصله 340 مایلی (547 کیلومتری) به دور زمین می چرخد و هر 90 دقیقه یک بار از زیر سایه سیاره عبور می کند.
اریک اسمیت، دانشمند برنامه ناسا برای وب هفته گذشته در مصاحبه ای به رویترز گفت: کشش ترکیبی خورشید و زمین در L2 تلسکوپ را محکم در جای خود نگه می دارد، بنابراین رانش موشک اضافی کمی برای جلوگیری از رانش وب لازم است.
مرکز عملیات مأموریت همچنین تنظیم دقیق آینه اصلی تلسکوپ را آغاز کرده است – آرایه ای از 18 بخش شش ضلعی از فلز بریلیوم با روکش طلا با ابعاد 21 فوت و 4 اینچ (6.5 متر) – بسیار بزرگتر از آینه اصلی هابل.
اندازه و طراحی آن برای عملکرد عمدتاً در طیف مادون قرمز به وب این امکان را می دهد که از میان ابرهای گاز و غبار نگاه کند و اجرام را در فواصل دورتر مشاهده کند، بنابراین در زمان دورتر از هابل یا هر تلسکوپ دیگری.
انتظار می‌رود این ویژگی‌ها انقلابی را در نجوم ایجاد کنند و اولین نمای از کهکشان‌های نوزادی را ارائه دهند که قدمت آن‌ها تنها به 100 میلیون سال پس از انفجار بزرگ می‌رسد، نقطه اشتعال نظری که انبساط جهان شناخته شده را در حدود 13.8 میلیارد سال پیش آغاز کرد.
ابزارهای وب همچنین جستجوی نشانه‌هایی از جوهای بالقوه حامی حیات در اطراف تعداد زیادی سیاره فراخورشیدی جدید – اجرام آسمانی که به دور ستاره‌های دور می‌چرخند – و رصد جهان‌های بسیار نزدیک‌تر به خانه، مانند مریخ و قمر یخی زحل، تیتان، ایده‌آل هستند.
مراحل بعدی
آماده سازی وب برای اولین نمایش نجومی خود چندین ماه دیگر زمان می برد.
18 بخش از آینه اصلی آن، که برای قرار گرفتن در داخل محفظه محموله موشکی که تلسکوپ را به فضا می برد، به هم تا شده بود، با بقیه اجزای ساختاری آن طی یک دوره دو هفته ای پس از پرتاب وب در 25 دسامبر باز شد. .
این بخش‌ها اخیراً از بست‌هایی جدا شده‌اند که آن‌ها را برای پرتاب در جای خود نگه می‌داشتند و به آرامی نیم اینچ از پیکربندی اولیه‌شان به جلو حرکت کردند و به آن‌ها اجازه می‌دادند تا در یک سطح منفرد، نشکن و جمع‌آوری نور تنظیم شوند.
اکنون 18 بخش برای دستیابی به فوکوس مناسب آینه باید تراز شوند، فرآیندی که تکمیل آن سه ماه طول می کشد.
با پیشرفت تراز، تیم های زمینی شروع به فعال کردن طیف نگار، دوربین و سایر ابزارهای رصدخانه خواهند کرد. اسمیت گفت که پس از آن دو ماه کالیبراسیون خود ابزارها انجام خواهد شد.
اگر همه چیز به خوبی پیش برود، وب باید برای شروع مشاهدات تا اوایل تابستان آماده باشد و از تصاویر اولیه برای نشان دادن عملکرد صحیح ابزارها استفاده شود.
اما اسمیت گفت که جاه طلبانه ترین کار وب، از جمله برنامه ریزی برای آموزش آینه آن بر روی اجسام دورتر از زمین، به زمان بیشتری نیاز دارد.
این تلسکوپ یک همکاری بین المللی است که توسط ناسا با همکاری آژانس های فضایی اروپا و کانادا هدایت می شود. Northrop Grumman Corp پیمانکار اصلی بود.
به گفته آژانس فضایی، با آخرین مانور تصحیح مسیر توسط رانشگرهای موشکی، وب در موقعیت پایداری مداری بین زمین و خورشید به نام نقطه لاگرانژ دو یا L2 به مقصد رسید و یک ماه پس از پرتاب به مقصد رسید. سایت اینترنتی.
رانشگرها توسط مهندسان کنترل ماموریت در مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی در بالتیمور فعال شدند و تیم زمینی از سیگنال های رادیویی برای تأیید اینکه وب با موفقیت در حلقه مداری اطراف L2 “قرار داده شد” استفاده کرد.
وب از نقطه نظر خود در فضا، یک مسیر “هاله” ویژه را در راستای ثابت با زمین دنبال می کند، زیرا سیاره و تلسکوپ به صورت پشت سر هم دور خورشید می چرخند و تماس رادیویی بدون وقفه را ممکن می سازند.
در مقام مقایسه، تلسکوپ فضایی هابل، سلف 30 ساله وب، از فاصله 340 مایلی (547 کیلومتری) به دور زمین می چرخد و هر 90 دقیقه یک بار از زیر سایه سیاره عبور می کند.
اریک اسمیت، دانشمند برنامه ناسا برای وب هفته گذشته در مصاحبه ای به رویترز گفت: کشش ترکیبی خورشید و زمین در L2 تلسکوپ را محکم در جای خود نگه می دارد، بنابراین رانش موشک اضافی کمی برای جلوگیری از رانش وب لازم است.
مرکز عملیات مأموریت همچنین تنظیم دقیق آینه اصلی تلسکوپ را آغاز کرده است – آرایه ای از 18 بخش شش ضلعی از فلز بریلیوم با روکش طلا با ابعاد 21 فوت و 4 اینچ (6.5 متر) – بسیار بزرگتر از آینه اصلی هابل.
اندازه و طراحی آن برای عملکرد عمدتاً در طیف مادون قرمز به وب این امکان را می دهد که از میان ابرهای گاز و غبار نگاه کند و اجرام را در فواصل دورتر مشاهده کند، بنابراین در زمان دورتر از هابل یا هر تلسکوپ دیگری.
انتظار می‌رود این ویژگی‌ها انقلابی را در نجوم ایجاد کنند و اولین نمای از کهکشان‌های نوزادی را ارائه دهند که قدمت آن‌ها تنها به 100 میلیون سال پس از انفجار بزرگ می‌رسد، نقطه اشتعال نظری که انبساط جهان شناخته شده را در حدود 13.8 میلیارد سال پیش آغاز کرد.
ابزارهای وب همچنین جستجوی نشانه‌هایی از جوهای بالقوه حامی حیات در اطراف تعداد زیادی سیاره فراخورشیدی جدید – اجرام آسمانی که به دور ستاره‌های دور می‌چرخند – و رصد جهان‌های بسیار نزدیک‌تر به خانه، مانند مریخ و قمر یخی زحل، تیتان، ایده‌آل هستند.
مراحل بعدی
آماده سازی وب برای اولین نمایش نجومی خود چندین ماه دیگر زمان می برد.
18 بخش از آینه اصلی آن، که برای قرار گرفتن در داخل محفظه محموله موشکی که تلسکوپ را به فضا می برد، به هم تا شده بود، با بقیه اجزای ساختاری آن طی یک دوره دو هفته ای پس از پرتاب وب در 25 دسامبر باز شد. .
این بخش‌ها اخیراً از بست‌هایی جدا شده‌اند که آن‌ها را برای پرتاب در جای خود نگه می‌داشتند و به آرامی نیم اینچ از پیکربندی اولیه‌شان به جلو حرکت کردند و به آن‌ها اجازه می‌دادند تا در یک سطح منفرد، نشکن و جمع‌آوری نور تنظیم شوند.
اکنون 18 بخش برای دستیابی به فوکوس مناسب آینه باید تراز شوند، فرآیندی که تکمیل آن سه ماه طول می کشد.
با پیشرفت تراز، تیم های زمینی شروع به فعال کردن طیف نگار، دوربین و سایر ابزارهای رصدخانه خواهند کرد. اسمیت گفت که پس از آن دو ماه کالیبراسیون خود ابزارها انجام خواهد شد.
اگر همه چیز به خوبی پیش برود، وب باید برای شروع مشاهدات تا اوایل تابستان آماده باشد و از تصاویر اولیه برای نشان دادن عملکرد صحیح ابزارها استفاده شود.
اما اسمیت گفت که جاه طلبانه ترین کار وب، از جمله برنامه ریزی برای آموزش آینه آن بر روی اجسام دورتر از زمین، به زمان بیشتری نیاز دارد.
این تلسکوپ یک همکاری بین المللی است که توسط ناسا با همکاری آژانس های فضایی اروپا و کانادا هدایت می شود. Northrop Grumman Corp پیمانکار اصلی بود.