سیاست آلمان: چرا میلیون ها نفر از ساکنان نمی توانند رای دهند؟

اقتصاد قدرتمند این کشور تا حدی توسط مهاجرانی ساخته شد که تقاضا برای نیروی کار ارزان را در دوران شکوفایی کشور پس از جنگ پر کردند و در عین حال از جامعه آلمان و دموکراسی محصور ماندند. در دهه‌های 1960 و 70، طرح موسوم به «کارگر مهمان» میلیون‌ها کارگر را از ترکیه و کشورهای کمتر توسعه‌یافته به ارمغان آورد، در حالی که هیچ آموزش زبانی، حفاظت کمی در برابر تبعیض و راه‌های آسان برای شهروندی ارائه نمی‌داد.

تحت سیاست های مهاجرت مرکل تسهیل شد و دسترسی به کلاس های ادغام برای همه تازه واردان در دسترس قرار گرفت، اما فعالان استدلال می کنند که باید کارهای بیشتری انجام شود. برآوردها متفاوت است، اما امروزه هنوز میلیون ها نفر از ساکنان بلندمدت مالیات پرداخت می کنند که بدون شهروندی، از حق حقوق خود محروم هستند.

اعضای این اقلیت قابل توجه، اما ساکت شده می گویند که از تبعیض سیستماتیک و فقدان نمایندگی در راهروهای قدرت رنج می برند.

سی ان ان با سه فعال و سیاستمدار مصمم به تغییر سیستم و باز کردن درها برای رای دادن به مهاجران و سایر شهروندان غیر آلمانی ملاقات کرد.

“می خواستم صدایی باشم که در سیاست از دست می دادم”

طارق علوس فعال سوری در سال 2015 از دمشق گریخت و پس از یک سفر خطرناک به اروپا، یکی از بیش از یک میلیون پناهنده شد که مرکل از آن استقبال کرد.

اما فقط به این دلیل که در باز بود، به این معنی نبود که علوها احساس کنند در خانه هستند.

آلاوس، 32 ساله، با یادآوری ورود خود به شهر غربی بوخوم، می گوید: «همه در مورد پناهندگان صحبت می کردند، اما هیچکس با ما صحبت نمی کرد. آینده ما در حال مشخص شدن بود، اما ما بخشی از گفتگو نبودیم.

پنج ماه پس از اقامت خود، در حالی که عمیقاً احساس ناامیدی و بسته شدن می کرد، آلاوس به فعالیت متوسل شد و یک تحصن 17 روزه در تالار شهر بوخوم ترتیب داد تا خواستار ملاقات با شهردار شود. کار کرد؛ در نتیجه، او به یک مدافع غیر رسمی برای سایر پناهندگان تبدیل شد.

در فوریه سال جاری، او تلاش کرد تا یک گام فراتر برود و کمپینی را برای تصاحب کرسی بوندستاگ راه اندازی کرد و هدف آن این بود که اولین پناهنده سوری باشد که به پارلمان فدرال آلمان انتخاب می شود.

او می‌گوید: «وقتی به آرایش مجلس نگاه کردم، کسی نماینده من یا مبارزات من نبود. می‌خواستم صدایی باشم که در سیاست از دست می‌دادم.» او گفت.

بسیاری از این کمپین استقبال کردند، اما Alaows می‌گوید که او توسط یک اقلیت خشمگین هدف قرار گرفت که او را با پیام‌های روزانه نفرت و تهدید دائمی به مرگ غرق کردند.

او هفته ها این ارعاب را تحمل کرد تا اینکه در قطار شبانه مورد تعرض لفظی قرار گرفت. او می گوید این حمله آخرین نیش بود. او که از «تجارب عظیم نژادپرستی» ترسیده بود، با اکراه خواستار توقف کارزار انتخاباتی خود شد.

علاوس همچنان به عنوان عضوی از حزب سبز فعال سیاسی است و بیشتر روزهای خود را به دفاع از حقوق مهاجران می گذراند.

او می گوید که درخواست او برای شهروندی آلمان به دلیل فعالیت سیاسی اش به سرعت پیگیری شد. این در اوایل سال جاری انجام شد و او را به یکی از معدود پناهجویان سوری تبدیل کرد که می توانند در انتخابات پارلمانی سپتامبر رای دهند — لحظه ای که او آن را تلخ توصیف می کند.

او می گوید: برای من، به عنوان یک مهاجر در این جامعه که نژادپرستی ساختاری وجود دارد، باید از نظر سیاسی فعال باشم. “من نمی توانم امیدم را از دست بدهم. این یک گزینه نیست.”

“به دلیل اینکه من یک زن رنگین پوست هستم، تهدید به مرگ می شوم”

یک روز پس از مهم ترین انتخابات آلمان در یک نسل، ساوسان چبلی، یک مقام محلی، جلسات دفتر خود در تالار شهر برلین را انجام می دهد.

حزب چبلی، سوسیال دموکرات ها (SPD)، در انتخابات پارلمانی سپتامبر (سپتامبر)، اتحادیه دموکرات مسیحی مرکل (CDU) را با اندکی شکست داد و به آن مأموریت داد تا ائتلاف حاکم بعدی کشور را تشکیل دهد.

چبلی، وزیر امور فدرال در سنای ایالت برلین، امیدوار است که تغییر قدرت به معنای نمایندگی سیاسی بیشتر برای اقلیت ها باشد.

او می‌گوید: «شما باید الگوهایی در سیاست داشته باشید تا جوانان هم آرزوی شغلی مشابهی داشته باشند.

خانواده چبلی که در آلمان از پدر و مادری فلسطینی به دنیا آمد و بزرگ شد، اکثریت دوران کودکی او بدون تابعیت بود و آنها را قادر به کار، حضور در دانشگاه یا مشارکت در سیاست نداشت. او به یاد می آورد: «ما نامرئی بودیم.

او توضیح می دهد: «از آنجایی که من یک زن رنگین پوست هستم، تهدید به مرگ می شوم. چون من اینجا هستم و سر و صدا دارم و با سیاستمداران راست می‌جنگم.»

او می گوید: «این تبعیض آمیز است و باید تغییر کند.

او با قاطعیت می گوید: «آلمان در حال تغییر است. زیرا واقعیت آن را تغییر خواهد داد، زیرا داده ها، حقایق و اعداد آن را تغییر خواهند داد.»

“هر تصمیمی بالای سر ما اتفاق می افتد”

در حومه پایتخت مالی آلمان، فرانکفورت، یکی از متنوع ترین شهرهای این کشور قرار دارد.

طبق گفته شورای شهر آفن باخ 63.9 درصد جمعیت مهاجر دارد. اما سیاستمدار محلی هیبا-تون-نور کاوزر می گوید که دولت شهری که آفن باخ را اداره می کند، به شهری چند قومیتی که او آن را خانه می نامد شباهت ندارد.

طبق گفته کاوزر، قبل از بهار 2020، مهاجران دارای تابعیت آلمانی کمتر از 10 درصد از اعضای شورای آفن باخ را تشکیل می دادند. این دانشجوی 22 ساله می گوید که این موضوع باعث شد تا در انتخابات شرکت کند.

او به CNN گفت: «این یک مشکل بزرگ است. دولت قرار است منعکس کننده جمعیت باشد، اما این کار را نمی کند.»

کائوسر معتقد است که این یک مشکل بزرگ است. او می‌گوید: «هر تصمیمی بالای سر ما، بالای سر افرادی که نمی‌توانند رأی بدهند، بالای سر گروه‌های به حاشیه رانده شده است.

در ماه مارس، در انتخاباتی که در آن نسبت مهاجران دارای تابعیت آلمانی به عنوان مشاور شورا به تقریباً 20% افزایش یافت، کاوزر به عضویت شورای 72 نفره آفن باخ انتخاب شد.

او می‌گوید که این برای سیاستمداران شغلی عمدتاً سفیدپوست و مرد شهر ناراحت‌کننده بزرگی بود – و به اکثریت به حاشیه رانده شده نماینده جدیدی داد.

او می‌گوید: «خیلی طاقت‌فرسا بود. “اما جامعه من هنوز روی من حساب می کند. این مسئولیت بسیار بزرگی است و من آن را بسیار جدی می گیرم.”

والدین کائوسر که بیش از دو دهه از زمان مهاجرت به آلمان از پاکستان به آنجا کار کرده اند، از جمله کسانی هستند که به دلیل نداشتن شهروندی آلمانی از حق حقوق محروم شده اند. داستان آنها عادی است. بسیاری از افراد در موقعیت‌های مشابه، احساس محرومیت عمیقی می‌کنند.

اما فراتر از کاغذبازی ها و موانع قانونی، شرکت در روند دموکراتیک خانه جدیدشان برای بسیاری از مهاجران آرزویی غیرممکن است.

کاوزر می گوید: «بسیاری از مردم حتی نمی دانند که می توانند شرکت کنند، بنابراین به آنها می گویم که چگونه می توانند این کار را انجام دهند و چرا باید این کار را انجام دهند. من می خواهم به آنها انگیزه بدهم و توانمندشان کنم.”