در VR، هیچ قانونی وجود ندارد، بنابراین والدین در حال ایجاد قوانین خود هستند

روچ یکی از تعداد فزاینده ای از والدین است که در حال عبور از مرزهای جدید در فناوری هستند و در حین حرکت یاد می گیرند. بچه‌های بیشتری نسبت به قبل به هدست‌های واقعیت مجازی دسترسی دارند – و با آن، به دنیای مجازی بازی‌ها، پاتوق‌های مبتنی بر آواتار و بسیاری فعالیت‌های دیگر دسترسی دارند. و تعداد بچه هایی که از آن استفاده می کنند احتمالاً بعد از آخرین فصل تعطیلات افزایش می یابد.

در حالی که هدست‌ها در خانه‌های بیشتری ظاهر می‌شوند، چندین مدل از جمله Quest 2 فاقد کنترل‌های والدین ثابت مانند محدودیت‌های زمانی و تنظیمات بلوغ برای پروفایل‌هایی هستند که می‌توانید در یک صفحه پیدا کنید. کنسول بازی ویدیویی سنتی یا سرویسی مانند نتفلیکس.

شرکت‌هایی که هدست‌ها را می‌فروشند، اغلب محدودیت‌های سنی برای این ابزارها تعیین می‌کنند. به عنوان مثال، Quest 2 برای سنین 13 سال به بالا در نظر گرفته شده است و به یک حساب فیس بوک نیاز دارد که محدود به آن 13 سال به بالا است. اما والدین ممکن است مخالف باشند یا حتی متوجه نشوند. به عنوان مثال، تنها نشانه محدودیت سنی در جعبه Quest 2 در نوع کوچک در گوشه پشتی یک آستین کاغذ کشویی است که آن را به یکبار مصرف ترین قسمت بسته بندی هدست تبدیل می کند.

کریستینا میلیان، سخنگوی متا به CNN Business گفت که این شرکت “به طور مداوم به دنبال بهبود حفاظت ها و کنترل های ارائه شده به کاربران است و دستگاه های Quest برای کودکان زیر 13 سال “طراحی نشده اند”. هشدارهای بهداشتی و ایمنی [and] ویدیوی ایمنی ورود” این محدودیت سنی را “روشن” می کند.

اما برخی والدین احساس می کنند که دارند تا قوانین و استراتژی های ایمنی واقعیت مجازی خود را در حین پرواز ارائه دهند. اینها از تماشای هر حرکت مجازی بچه‌ها در زمان واقعی از طریق تلفن هوشمند یا نمایشگر دیگر گرفته تا محدود کردن آنچه می‌توانند دانلود کنند – یا حتی اجازه استفاده از این فناوری را با یک بزرگسال.

امبر آلبرشت، یکی از والدین ساکن اورگان که به دخترش رایلی 10 ساله و پسرش کوپر 8 ساله اجازه داد تا در ماه دسامبر هدست های Quest 2 را با پول کریسمس بخرند، گفت: “من فکر می کنم برای والدین باید راحت تر باشد.”

بعضی وقتا حس میکنم یکی داره منو نگاه میکنه

به طور معمول، والدین می توانند آنچه را که فرزندانشان در حال تماشای یا بازی کردن آنها روی یک صفحه نمایش مانند تلویزیون، تبلت یا گوشی هوشمند هستند ببینند. با این حال، با VR پیچیده تر است، زیرا نمایشگر روی صورت کاربر قرار می گیرد و از اطرافیان او پنهان است.

هم روچ و هم آلبرشت به سی‌ان‌ان بیزینس گفت که یکی از راه‌های دور زدن این موضوع استفاده از قابلیتی است که قصد دارد به کاربران غیرواقعی واقعیت مجازی اجازه دهد تا از آنچه در پشت هدست می‌گذرد مطلع شوند.، به عنوان ریخته گری شناخته می شود. این گزینه به شما این امکان را می‌دهد تا ببینید هدست‌های واقعیت مجازی در زمان واقعی در گوشی هوشمند یا سایر صفحه‌های تخت چه می‌کنند.

روچ که خانواده‌اش هم یک هدست Quest 2 و هم یک هدست واقعیت مجازی پلی‌استیشن دارند، می‌گوید: «هر وقت بچه‌هایم وارد واقعیت مجازی می‌شوند، من از ویژگی بازیگری استفاده می‌کنم. کنترل‌های والدین مانند محدودیت‌های زمان بازی از طریق پلی‌استیشن 4. او گفت که در خانه‌اش، نظارت بر فعالیت‌های سه‌بعدی آن‌ها در واقع آسان‌تر از بازی‌های دو بعدی در PS4 است که در اتاق خواب قرار دارد.

روچ و سایر والدین به امید جلوگیری – یا حداقل به حداقل رساندن – تجربیات منفی در فضاهای مجازی گفتند که برنامه‌هایی را که بچه‌هایشان دانلود می‌کنند زیر نظر دارند و قوانینی را در مورد نوع محتوای غیرمجاز تنظیم می‌کنند. روچ گفت که بچه‌هایش اجازه دانلود هیچ برنامه‌ای را ندارند، اگرچه می‌توانند عنوان‌هایی را به او پیشنهاد کنند و او در مورد آنها تحقیق می‌کند (و معمولاً خودش آنها را پخش می‌کند) تا مطمئن شود مناسب هستند. تجربه او با Blade & Sorcery به او کمک کرد تا روی یک سیاست غیرواقع‌گرایانه خشونت‌آمیز برای بازی VR تصمیم بگیرد، اما او با بی‌رحمی کارتونی مشکلی ندارد.

او گفت که آلبرشت، که در روابط عمومی در صنعت فناوری کار می کند، به هیچ برنامه واقعیت مجازی که شامل اسلحه، خشونت یا زامبی باشد اجازه نمی دهد. از آنجایی که او هر دو هدست Quest 2 فرزندانش را با حساب فیس بوک خود که به برنامه Oculus در تلفن او متصل می شود راه اندازی کرد، می تواند برنامه را بررسی کند تا ببیند آیا آنها برنامه های رایگانی را دانلود کرده اند یا خیر. او گفت که بچه‌ها از هدست‌های کنار او یا شوهرش استفاده می‌کنند، جایی که بزرگسالان نیز می‌توانند (از طریق بلندگوهای داخلی Quest 2) اتفاقات را بشنوند.

با وجود تمام خطرات احتمالی، آلبرشت و سایر والدین گفتند که آنها همچنین می بینند که واقعیت مجازی چگونه می تواند برای فرزندانشان سرگرم کننده و مفید باشد. او گفت: “این همچنین مانند این مرز جدید زندگی اجتماعی آنهاست، جایی که آنها در حال یادگیری برقراری ارتباط هستند.” ما در دنیایی دورافتاده کار می کنیم. آنها نیز باید این مهارت ها را بیاموزند.”

تاثیر در طول زمان مشخص نیست

اگرچه ارسال محتوا و محدود کردن انواع محتوایی که کودکان می‌توانند به آن‌ها دسترسی داشته باشند ممکن است به بزرگسالان کمک کند تا کارهای فرزندانشان را ردیابی کنند، اما این امکان را از بین نمی‌برد که کودک در یک محیط مجازی با خشونت یا سوءاستفاده مواجه شود.

او گفت: «من فکر می‌کنم محدودیت زمانی واقعاً به میزان محرکی که تجربه به کودک می‌دهد بستگی دارد، که ما واقعاً نمی‌توانیم آن را در پرواز محاسبه کنیم.

با این حال، حتی اگر والدین محدودیت زمانی تعیین نکنند، هدست‌های واقعیت مجازی بی‌سیم موجود ممکن است برای کسانی که از ردیابی فعالیت‌های مجازی فرزندان خود خسته شده‌اند، سودمند باشد. زیرا آنها فقط چند ساعت شارژ دارند و ممکن است خیلی سریعتر از سایر ابزارهایی که بچه ها استفاده می کنند تمام شوند.

آلبرشت گفت: “من می گویم که این کنترل دیگر والدین است: عمر باتری. این مدت طولانی نیست.”