نیویورک: هتل تاریخی روزولت در میدتاون منهتن سه سال پیش تعطیل شد، اما به زودی دوباره شلوغ خواهد شد – بازگشایی خواهد شد تا هجوم مورد انتظار را در خود جای دهد. پناهجویان درست مثل بقیه شهر نیویورک هتل ها در حال تبدیل شدن به پناهگاه های اضطراری هستند.
شهردار اریک آدامز روز شنبه اعلام کرد که شهر از روزولت استفاده خواهد کرد تا در نهایت 1000 اتاق برای مهاجرانی فراهم کند که انتظار می‌رود در هفته‌های آینده به آنجا برسند، زیرا قوانین مربوط به دوران همه‌گیری، که مجموعاً به عنوان عنوان 42 شناخته می‌شوند، به مقامات فدرال اجازه داده بود تا به آنجا مراجعه کنند. دور کردن پناهجویان از مرز ایالات متحده با مکزیک.
در سرتاسر شهر، هتل‌هایی مانند روزولت که چند سال پیش به گردشگران خدمات رسانی می‌کردند، در حال تبدیل شدن به پناهگاه‌های اضطراری هستند، بسیاری از آنها در مکان‌های مهم در فاصله چند قدمی میدان تایمز، سایت یادبود مرکز تجارت جهانی و ساختمان امپایر استیت. یک دستور قانونی شهر را ملزم می کند که برای هرکسی که به آن نیاز دارد سرپناه ارائه دهد.
با این حال، آدامز می گوید که فضای شهر برای مهاجران تمام شده است و از دولت های ایالتی و فدرال درخواست کمک مالی کرده است.
شهردار نیویورک در بیانیه ای با اعلام روزولت گفت: «شهر نیویورک اکنون از بیش از 65000 پناهجو مراقبت کرده است – در حال حاضر بیش از 140 سرپناه اضطراری و هشت مرکز امداد بشردوستانه بزرگ را علاوه بر این مرکز برای مدیریت این بحران ملی باز کرده است. تصمیم گیری
هتل معروف در نزدیکی ترمینال گراند سنترال به عنوان مقر انتخاباتی فرماندار نیویورک توماس دیویی عمل می کرد که در سال 1948 گفته می شد که به اشتباه از روزولت اعلام کرد که هری ترومن را برای ریاست جمهوری شکست داده است.
از آنجایی که شهر با فشار فزاینده ای برای گسترش سیستم سرپناهی خود مواجه است، به هتل های خالی برای کسانی روی می آورد که به پشت بام و مکانی برای طبقه بندی نیاز دارند تا زندگی خود را مرتب کنند. یکی از آنها هتل هالیدی این است که در منطقه مالی منهتن واقع شده است. چند ماه پیش تابلوهایی در پنجره های لابی هتل 50 طبقه و 500 اتاقه نشان می داد که بسته است.
اسکات مارکوویتز از تارتر کرینسکی و دروگین، وکلای مالک هتل، گفت که بازگشایی به عنوان یک پناهگاه تحت حمایت شهر منطقی مالی است.
مارکوویتز گفت: «آنها هر شب هر اتاق در هتل را با قیمت معینی اجاره می‌کنند» و افزود که این کار «به طور قابل ملاحظه‌ای بیشتر از آنچه عملیات عادی به ارمغان می‌آورد» به ارمغان می‌آورد.
برای شهر جدید نیست که به هتل هایی برای نیویورکی های بدون خانه روی بیاورد، در حالی که سرپناه و گزینه های دیگر در دسترس نبود.
در طول همه‌گیری، پناهگاه‌های گروهی رعایت قوانین فاصله‌گذاری اجتماعی را دشوار می‌کردند و باعث شد که شهر صدها اتاق هتل را به عنوان بخش شبه کووید اجاره کند. با کاهش همه گیری، شهر کمتر به هتل ها وابسته شد.
این موضوع با شروع ورود هزاران مهاجر با اتوبوس در سال گذشته تغییر کرد.
هتل واتسون در خیابان 57 غربی، که قبلا به دلیل استخر روی پشت بام و نزدیکی به پارک مرکزی، نظرات مثبتی دریافت می کرد، اکنون برای اسکان خانواده های مهاجر استفاده می شود.
اداره خدمات اجتماعی شهر در بیانیه ای اعلام کرد: این وظیفه اخلاقی و قانونی ما است که به هرکسی که به آن نیاز دارد، سرپناه بدهیم. به این ترتیب، ما از هر ابزاری که در اختیار داریم برای رفع نیازهای هر خانواده و فردی که برای جستجوی سرپناه به ما مراجعه می‌کنند، استفاده کرده‌ایم و به آن ادامه خواهیم داد.»
قبل از افزایش تعداد پناهجویان، شهر با افزایش بی خانمانی، سرپناه های مملو از جمعیت و کمبود مسکن مقرون به صرفه مواجه بود. نیویورک حتی برنامه ای برای فرستادن صدها مهاجر به هتل ها در شهرستان های حومه اورنج و راکلند در آن سوی رودخانه هادسون را اعلام کرد که خشم رهبران محلی را برانگیخت.
ویجی دنداپانی، رئیس و مدیر عامل اتحادیه هتل‌های شهر نیویورک، گفت که شهر باید راه‌حل‌های بلندمدتی ارائه دهد.
او گفت: «هتل ها راه حلی برای این موقعیت ها نیستند.» وی افزود که اپتیک مشکلاتی را برای مالیات دهندگانی ایجاد می کند که ممکن است فکر کنند مهاجران به هزینه خود در لوکس زندگی می کنند.
اما برخی از طرفداران بی خانمان ها می گویند اتاق های خصوصی اتاق های هتل انتخاب بهتری نسبت به اقامتگاه های سبک پادگانی است که معمولاً شهر ارائه می دهد.
کاسی کیث، 55 ساله، یکی از ساکنان بی خانمان شهر، از ترتیب هتل استقبال کرد.
کیت گفت: “داشتن اتاق خود، آنچه به شما می دهد، به شما آرامش می دهد.” “من می توانم با هر دو چشم بسته بخوابم، لازم نیست یک چشم خود را باز نگه دارید.”
در اوایل سال جاری، ده‌ها مهاجر پس از اخراج از اتاق‌های هتل و به اجبار به پادگان‌هایی که در ترمینال کروز بروکلین ایجاد شده بود، که دسترسی ضعیفی به حمل‌ونقل عمومی دارد، دست به اعتراض زدند. آنها از سرما، نبود حریم خصوصی و نداشتن حمام کافی شکایت داشتند.
مقامات گفتند که هتل روزولت برای اولین بار در این هفته به عنوان یک مرکز خوشامدگویی که اطلاعات و منابع حقوقی و پزشکی را ارائه می دهد افتتاح می شود. همچنین 175 اتاق را برای خانواده های دارای فرزند باز می کند، سپس تعداد اتاق ها را به 850 اتاق افزایش می دهد. شهر گفت 150 اتاق دیگر برای سایر پناهجویان در دسترس خواهد بود.
دیوید گیفن، مدیر اجرایی ائتلاف برای بی خانمان ها، گفت: «وقتی چیزی مانند اتاق هتل را به مردم پیشنهاد می کنید، به احتمال زیاد به آن پاسخ مثبت می دهید.
اما گیفن گفت که هتل ها به مشکل بزرگ فقدان مسکن دائمی و مقرون به صرفه رسیدگی نمی کنند.
او گفت: «آنچه پشت همه اینهاست (این است) که ما چنان سیستم مسکن شکست خورده ای داریم که افرادی که درآمد پایین تری دارند در نهایت از سیستم سرپناه به عنوان سیستم واقعی مسکن استفاده می کنند. و سپس سیستم پناهگاه تخت کافی ندارد، بنابراین ما از هتل ها به عنوان یک سیستم پناهگاه واقعی استفاده می کنیم.”
شهردار اریک آدامز روز شنبه اعلام کرد که شهر از روزولت استفاده خواهد کرد تا در نهایت 1000 اتاق برای مهاجرانی فراهم کند که انتظار می‌رود در هفته‌های آینده به آنجا برسند، زیرا قوانین مربوط به دوران همه‌گیری، که مجموعاً به عنوان عنوان 42 شناخته می‌شوند، به مقامات فدرال اجازه داده بود تا به آنجا مراجعه کنند. دور کردن پناهجویان از مرز ایالات متحده با مکزیک.
در سرتاسر شهر، هتل‌هایی مانند روزولت که چند سال پیش به گردشگران خدمات رسانی می‌کردند، در حال تبدیل شدن به پناهگاه‌های اضطراری هستند، بسیاری از آنها در مکان‌های مهم در فاصله چند قدمی میدان تایمز، سایت یادبود مرکز تجارت جهانی و ساختمان امپایر استیت. یک دستور قانونی شهر را ملزم می کند که برای هرکسی که به آن نیاز دارد سرپناه ارائه دهد.
با این حال، آدامز می گوید که فضای شهر برای مهاجران تمام شده است و از دولت های ایالتی و فدرال درخواست کمک مالی کرده است.
شهردار نیویورک در بیانیه ای با اعلام روزولت گفت: «شهر نیویورک اکنون از بیش از 65000 پناهجو مراقبت کرده است – در حال حاضر بیش از 140 سرپناه اضطراری و هشت مرکز امداد بشردوستانه بزرگ را علاوه بر این مرکز برای مدیریت این بحران ملی باز کرده است. تصمیم گیری
هتل معروف در نزدیکی ترمینال گراند سنترال به عنوان مقر انتخاباتی فرماندار نیویورک توماس دیویی عمل می کرد که در سال 1948 گفته می شد که به اشتباه از روزولت اعلام کرد که هری ترومن را برای ریاست جمهوری شکست داده است.
از آنجایی که شهر با فشار فزاینده ای برای گسترش سیستم سرپناهی خود مواجه است، به هتل های خالی برای کسانی روی می آورد که به پشت بام و مکانی برای طبقه بندی نیاز دارند تا زندگی خود را مرتب کنند. یکی از آنها هتل هالیدی این است که در منطقه مالی منهتن واقع شده است. چند ماه پیش تابلوهایی در پنجره های لابی هتل 50 طبقه و 500 اتاقه نشان می داد که بسته است.
اسکات مارکوویتز از تارتر کرینسکی و دروگین، وکلای مالک هتل، گفت که بازگشایی به عنوان یک پناهگاه تحت حمایت شهر منطقی مالی است.
مارکوویتز گفت: «آنها هر شب هر اتاق در هتل را با قیمت معینی اجاره می‌کنند» و افزود که این کار «به طور قابل ملاحظه‌ای بیشتر از آنچه عملیات عادی به ارمغان می‌آورد» به ارمغان می‌آورد.
برای شهر جدید نیست که به هتل هایی برای نیویورکی های بدون خانه روی بیاورد، در حالی که سرپناه و گزینه های دیگر در دسترس نبود.
در طول همه‌گیری، پناهگاه‌های گروهی رعایت قوانین فاصله‌گذاری اجتماعی را دشوار می‌کردند و باعث شد که شهر صدها اتاق هتل را به عنوان بخش شبه کووید اجاره کند. با کاهش همه گیری، شهر کمتر به هتل ها وابسته شد.
این موضوع با شروع ورود هزاران مهاجر با اتوبوس در سال گذشته تغییر کرد.
هتل واتسون در خیابان 57 غربی، که قبلا به دلیل استخر روی پشت بام و نزدیکی به پارک مرکزی، نظرات مثبتی دریافت می کرد، اکنون برای اسکان خانواده های مهاجر استفاده می شود.
اداره خدمات اجتماعی شهر در بیانیه ای اعلام کرد: این وظیفه اخلاقی و قانونی ما است که به هرکسی که به آن نیاز دارد، سرپناه بدهیم. به این ترتیب، ما از هر ابزاری که در اختیار داریم برای رفع نیازهای هر خانواده و فردی که برای جستجوی سرپناه به ما مراجعه می‌کنند، استفاده کرده‌ایم و به آن ادامه خواهیم داد.»
قبل از افزایش تعداد پناهجویان، شهر با افزایش بی خانمانی، سرپناه های مملو از جمعیت و کمبود مسکن مقرون به صرفه مواجه بود. نیویورک حتی برنامه ای برای فرستادن صدها مهاجر به هتل ها در شهرستان های حومه اورنج و راکلند در آن سوی رودخانه هادسون را اعلام کرد که خشم رهبران محلی را برانگیخت.
ویجی دنداپانی، رئیس و مدیر عامل اتحادیه هتل‌های شهر نیویورک، گفت که شهر باید راه‌حل‌های بلندمدتی ارائه دهد.
او گفت: «هتل ها راه حلی برای این موقعیت ها نیستند.» وی افزود که اپتیک مشکلاتی را برای مالیات دهندگانی ایجاد می کند که ممکن است فکر کنند مهاجران به هزینه خود در لوکس زندگی می کنند.
اما برخی از طرفداران بی خانمان ها می گویند اتاق های خصوصی اتاق های هتل انتخاب بهتری نسبت به اقامتگاه های سبک پادگانی است که معمولاً شهر ارائه می دهد.
کاسی کیث، 55 ساله، یکی از ساکنان بی خانمان شهر، از ترتیب هتل استقبال کرد.
کیت گفت: “داشتن اتاق خود، آنچه به شما می دهد، به شما آرامش می دهد.” “من می توانم با هر دو چشم بسته بخوابم، لازم نیست یک چشم خود را باز نگه دارید.”
در اوایل سال جاری، ده‌ها مهاجر پس از اخراج از اتاق‌های هتل و به اجبار به پادگان‌هایی که در ترمینال کروز بروکلین ایجاد شده بود، که دسترسی ضعیفی به حمل‌ونقل عمومی دارد، دست به اعتراض زدند. آنها از سرما، نبود حریم خصوصی و نداشتن حمام کافی شکایت داشتند.
مقامات گفتند که هتل روزولت برای اولین بار در این هفته به عنوان یک مرکز خوشامدگویی که اطلاعات و منابع حقوقی و پزشکی را ارائه می دهد افتتاح می شود. همچنین 175 اتاق را برای خانواده های دارای فرزند باز می کند، سپس تعداد اتاق ها را به 850 اتاق افزایش می دهد. شهر گفت 150 اتاق دیگر برای سایر پناهجویان در دسترس خواهد بود.
دیوید گیفن، مدیر اجرایی ائتلاف برای بی خانمان ها، گفت: «وقتی چیزی مانند اتاق هتل را به مردم پیشنهاد می کنید، به احتمال زیاد به آن پاسخ مثبت می دهید.
اما گیفن گفت که هتل ها به مشکل بزرگ فقدان مسکن دائمی و مقرون به صرفه رسیدگی نمی کنند.
او گفت: «آنچه پشت همه اینهاست (این است) که ما چنان سیستم مسکن شکست خورده ای داریم که افرادی که درآمد پایین تری دارند در نهایت از سیستم سرپناه به عنوان سیستم واقعی مسکن استفاده می کنند. و سپس سیستم پناهگاه تخت کافی ندارد، بنابراین ما از هتل ها به عنوان یک سیستم پناهگاه واقعی استفاده می کنیم.”