ال پاسو، ایالات متحده: قبل از تسلیم شدن به مرز آمریکا مقامات در گام خوان فرناندز روز سه شنبه پیامکی برای همسرش در ونزوئلا ارسال کرد.
او سپس اشک های خود را پاک کرد و همراه با یکی از دوستانش با قاطعیت وارد گمرکات و حفاظت از مرزها شد.CBP) ساختمان.
او گفت: “ما خیلی می ترسیم، اما باید ایمان داشته باشیم.”
این مرد 40 ساله ونزوئلایی که از تغییرات شدید سیاستی که این هفته به مرز ایالات متحده و مکزیک وارد می شود، ترسیده بود، سه روز پیش به طور غیرقانونی از یکی از شکاف های دیوار مرزی عبور کرد.
او یکی از هزاران ونزوئلایی است که در آخرین روزهای قبل از انقضای عنوان 42 وارد ال پاسو شده است.
این اقدام بهداشتی توسط دونالد ترامپ رئیس جمهور وقت آمریکا در سال 2020 برای بستن مرزهای جنوبی در طول همه گیری همه گیر معرفی شد.
این اقدام که به رئیس جمهور جو بایدن به ارث رسیده بود، قبلاً پناهجویان کشورهایی مانند ونزوئلا، نیکاراگوئه و کوبا را معاف می کرد.
در حالی که معافیت ها قبلاً لغو شده است، این ملیت ها همچنان از برنامه های ویژه پناهندگی مانند از طریق برنامه تلفن همراه CBP One بهره مند می شوند.
اما برای هزاران نفری که در سراسر مرز مکزیک منتظر هستند، این برنامه ها هیچ نتیجه ای نداشته است و آنها تصمیم گرفته اند قبل از شروع نامشخص دوران پسا تیتر 42 در روز جمعه، عبور کنند.
گلیدیس لوسادا گفت: «چهار ماه منتظر ماندم تا درخواستم را تسلیم کنم، اما نادیده گرفته شدم.
“همه افرادی که می شناختم از شکاف ها عبور می کردند. من جا مانده بودم و تصمیم گرفتم که دیگر نمی توانم صبر کنم.”
لوپز چهار شب گذشته را در خارج از کلیسای قلب مقدس در ال پاسو گذرانده است که به محل تجمع هزاران مهاجر، عمدتا ونزوئلایی تبدیل شده است که پولی برای رسیدن به مقصد نهایی خود در ایالات متحده ندارند.
آنها با وسایل کم، در چادرهای بداهه می خوابند – ورقه های پلاستیکی تا نرده ها – و از توالت های قابل حملی که در اطراف کلیسا نصب شده استفاده می کنند.
با انقضای قریب الوقوع عنوان 42 از پنجشنبه به جمعه، تنش ها در شهرهای مرزی ایالات متحده افزایش یافته است.
مقامات CBP بامداد سه‌شنبه اعلامیه‌هایی را توزیع کردند که در آن از مهاجران غیرقانونی خواستند خود را تسلیم کنند.
فرناندو گارسیا، مدیر اجرایی شبکه مرزی حقوق بشر، یک سازمان غیردولتی، گفت: «ما شاهد اجرای یک سیاست بسیار خشن هستیم که ما را بسیار شگفت‌زده می‌کند، زیرا بایدن در طول مبارزات انتخاباتی خود وعده یک سیاست مرزی انسانی‌تر را داد.
ما شاهد یک بحران انسانی هستیم. ما شاهد درخواست پناهندگی از سوی مردم هستیم و از آنها رد می شود. ما در چند روز آینده شاهد یک سیاست گسترده اخراج خواهیم بود.
اما برای مهاجران، هیچ دیوار یا سیاستی وجود ندارد که مانع از تلاش آنها برای رسیدن به ایالات متحده شود.
ایبور تووار، یک ونزوئلایی 34 ساله، گفت: “آنها می توانند عنوان 42 و همه این قوانین را به ما بیاندازند، اما مهاجرت به پایان نمی رسد. ما به آمدنمان ادامه می دهیم زیرا گرسنه هستیم.”
زمانی که گرسنه هستید، زمانی که توسط یک دیکتاتوری سرکوب می شوید، هر کاری که لازم است انجام می دهید تا به دنبال یک زندگی بهتر باشید.
پس از بازدید مقامات از کمپ موقت در ال پاسو، فرناندز و دوستش تصمیم گرفتند خود را تسلیم کنند.
بازی آنها به زوجی که با ترس از پیاده رو مقابل تماشا می کردند، الهام بخش شد تا همین کار را انجام دهند.
سه ساعت بعد، فرناندز و زوج از در پشتی ساختمان CBP بیرون می‌رفتند، در حالی که بروشور “به ایالات متحده خوش آمدید” و فرمی که درخواست پناهندگی آنها را رسمی می‌کرد، در دست داشتند.
این خبر به سرعت پخش شد و در عرض چند دقیقه صدها ونزوئلایی در مقابل درهای آژانس فدرال صف آرایی کردند.
خوزه کنترراس ونزوئلایی 21 ساله در حالی که اشک می ریخت گفت: “من احساس شادی، غم، ترس می کنم.” لحظاتی قبل در پیاده رو زانو زده بود و عمیقاً دعا می کرد.
برای دیگران، ترس از تبعید بیش از امید به یک مسیر مشروع بود.
یک جوان 23 ساله که برگشت و خط را ترک کرد، گفت: “می‌ترسم که مرا بیرون کنند. من نمی‌خواهم به ونزوئلا برگردم – هیچ آینده‌ای در آنجا وجود ندارد.”
به برخی افراد اجازه ماندن داده شد، اما همه ما اینقدر خوش شانس نخواهیم بود.»
برای فرناندز، این سخنان درست است. او هنوز از دوستی که او را به ایستگاه CBP همراهی کرده بود، چیزی نداشت.
او سپس اشک های خود را پاک کرد و همراه با یکی از دوستانش با قاطعیت وارد گمرکات و حفاظت از مرزها شد.CBP) ساختمان.
او گفت: “ما خیلی می ترسیم، اما باید ایمان داشته باشیم.”
این مرد 40 ساله ونزوئلایی که از تغییرات شدید سیاستی که این هفته به مرز ایالات متحده و مکزیک وارد می شود، ترسیده بود، سه روز پیش به طور غیرقانونی از یکی از شکاف های دیوار مرزی عبور کرد.
او یکی از هزاران ونزوئلایی است که در آخرین روزهای قبل از انقضای عنوان 42 وارد ال پاسو شده است.
این اقدام بهداشتی توسط دونالد ترامپ رئیس جمهور وقت آمریکا در سال 2020 برای بستن مرزهای جنوبی در طول همه گیری همه گیر معرفی شد.
این اقدام که به رئیس جمهور جو بایدن به ارث رسیده بود، قبلاً پناهجویان کشورهایی مانند ونزوئلا، نیکاراگوئه و کوبا را معاف می کرد.
در حالی که معافیت ها قبلاً لغو شده است، این ملیت ها همچنان از برنامه های ویژه پناهندگی مانند از طریق برنامه تلفن همراه CBP One بهره مند می شوند.
اما برای هزاران نفری که در سراسر مرز مکزیک منتظر هستند، این برنامه ها هیچ نتیجه ای نداشته است و آنها تصمیم گرفته اند قبل از شروع نامشخص دوران پسا تیتر 42 در روز جمعه، عبور کنند.
گلیدیس لوسادا گفت: «چهار ماه منتظر ماندم تا درخواستم را تسلیم کنم، اما نادیده گرفته شدم.
“همه افرادی که می شناختم از شکاف ها عبور می کردند. من جا مانده بودم و تصمیم گرفتم که دیگر نمی توانم صبر کنم.”
لوپز چهار شب گذشته را در خارج از کلیسای قلب مقدس در ال پاسو گذرانده است که به محل تجمع هزاران مهاجر، عمدتا ونزوئلایی تبدیل شده است که پولی برای رسیدن به مقصد نهایی خود در ایالات متحده ندارند.
آنها با وسایل کم، در چادرهای بداهه می خوابند – ورقه های پلاستیکی تا نرده ها – و از توالت های قابل حملی که در اطراف کلیسا نصب شده استفاده می کنند.
با انقضای قریب الوقوع عنوان 42 از پنجشنبه به جمعه، تنش ها در شهرهای مرزی ایالات متحده افزایش یافته است.
مقامات CBP بامداد سه‌شنبه اعلامیه‌هایی را توزیع کردند که در آن از مهاجران غیرقانونی خواستند خود را تسلیم کنند.
فرناندو گارسیا، مدیر اجرایی شبکه مرزی حقوق بشر، یک سازمان غیردولتی، گفت: «ما شاهد اجرای یک سیاست بسیار خشن هستیم که ما را بسیار شگفت‌زده می‌کند، زیرا بایدن در طول مبارزات انتخاباتی خود وعده یک سیاست مرزی انسانی‌تر را داد.
ما شاهد یک بحران انسانی هستیم. ما شاهد درخواست پناهندگی از سوی مردم هستیم و از آنها رد می شود. ما در چند روز آینده شاهد یک سیاست گسترده اخراج خواهیم بود.
اما برای مهاجران، هیچ دیوار یا سیاستی وجود ندارد که مانع از تلاش آنها برای رسیدن به ایالات متحده شود.
ایبور تووار، یک ونزوئلایی 34 ساله، گفت: “آنها می توانند عنوان 42 و همه این قوانین را به ما بیاندازند، اما مهاجرت به پایان نمی رسد. ما به آمدنمان ادامه می دهیم زیرا گرسنه هستیم.”
زمانی که گرسنه هستید، زمانی که توسط یک دیکتاتوری سرکوب می شوید، هر کاری که لازم است انجام می دهید تا به دنبال یک زندگی بهتر باشید.
پس از بازدید مقامات از کمپ موقت در ال پاسو، فرناندز و دوستش تصمیم گرفتند خود را تسلیم کنند.
بازی آنها به زوجی که با ترس از پیاده رو مقابل تماشا می کردند، الهام بخش شد تا همین کار را انجام دهند.
سه ساعت بعد، فرناندز و زوج از در پشتی ساختمان CBP بیرون می‌رفتند، در حالی که بروشور “به ایالات متحده خوش آمدید” و فرمی که درخواست پناهندگی آنها را رسمی می‌کرد، در دست داشتند.
این خبر به سرعت پخش شد و در عرض چند دقیقه صدها ونزوئلایی در مقابل درهای آژانس فدرال صف آرایی کردند.
خوزه کنترراس ونزوئلایی 21 ساله در حالی که اشک می ریخت گفت: “من احساس شادی، غم، ترس می کنم.” لحظاتی قبل در پیاده رو زانو زده بود و عمیقاً دعا می کرد.
برای دیگران، ترس از تبعید بیش از امید به یک مسیر مشروع بود.
یک جوان 23 ساله که برگشت و خط را ترک کرد، گفت: “می‌ترسم که مرا بیرون کنند. من نمی‌خواهم به ونزوئلا برگردم – هیچ آینده‌ای در آنجا وجود ندارد.”
به برخی افراد اجازه ماندن داده شد، اما همه ما اینقدر خوش شانس نخواهیم بود.»
برای فرناندز، این سخنان درست است. او هنوز از دوستی که او را به ایستگاه CBP همراهی کرده بود، چیزی نداشت.