واشنگتن: موزه جنگ جهانی دوم در نیواورلئان اعلام کرد، لارنس بروکس، پیرترین کهنه سرباز زنده ایالات متحده، چهارشنبه در سن 112 سالگی درگذشت.
استفان واتسون، رئیس موزه ملی جنگ جهانی دوم، در بیانیه‌ای گفت: «برای همیشه خاطراتی را که ما با لارنس بروکس به اشتراک گذاشتیم، حفظ خواهد کرد.
او دوستی محبوب، مردی با ایمان بود و روحی لطیف داشت که اطرافیانش را برانگیخت.»
بروکس پیرترین از حدود 240000 کهنه سرباز آمریکایی بود که در جنگ جهانی دوم جنگیدند و هنوز زنده هستند.
بروکس در 12 سپتامبر 1909 در یک شهر کوچک لوئیزیانا در میان جداسازی جنسی به دنیا آمد، یکی از 15 فرزند یک خانواده آفریقایی-آمریکایی بود. او در سال 1940 به ارتش فراخوانده شد و در آنجا به گردان مهندس 91 پیوست که یک واحد اکثریت سیاه پوست بود.
او در استرالیا، گینه نو و فیلیپین مستقر بود. در دوران اعزام به عنوان آشپز افسران سفید پوست گردان خدمت می کرد.
اگرچه از خط مقدم دور بود، اما هنوز دو تجربه نزدیک به مرگ داشت: یک بار زمانی که سوخت هواپیمای او که در آن وسایل حمل می کرد بر فراز اقیانوس تمام شد، و بار دیگر زمانی که یک تک تیرانداز ژاپنی در فاصله چند قدمی محل بروکس به یک سرباز آمریکایی شلیک کرد. ایستاد.
بروکس که در سال 1945 از خدمت خارج شد، از لایحه GI که به کهنه سربازان اجازه می دهد در دانشگاه رایگان تحصیل کنند، بهره ای نبرد، زیرا کهنه سربازان سیاه پوست از این سیاست حذف شدند. در عوض، او به یک کارگر عمومی تبدیل شد.
او بعداً خاطرات دوران جنگ خود را در موزه نیواورلئان بازگو کرد و در آنجا تبدیل به یکی از اعضای اصلی موزه شد. او هر سال تولد خود را با افتخارات نظامی و گروه های جاز در آنجا جشن می گرفت.
در دو سال گذشته به دلیل بیماری همه گیر، موکب هایی در مقابل خانه او برپا شده بود.
بروکس در شهادت های ضبط شده خود گفت که از عدم وجود تبعیض نژادی در استرالیا زمانی که هنوز در ارتش ایالات متحده حضور داشت شگفت زده شده است. سربازان سیاه پوست حق نداشتند با همرزمان سفید خود چادر مشترک داشته باشند یا سر یک سفره غذا بخورند.
بروکس گفت: «در استرالیا با من خیلی بهتر از سفیدپوستان خودم رفتار شد. “من در مورد آن تعجب کردم.”
استفان واتسون، رئیس موزه ملی جنگ جهانی دوم، در بیانیه‌ای گفت: «برای همیشه خاطراتی را که ما با لارنس بروکس به اشتراک گذاشتیم، حفظ خواهد کرد.
او دوستی محبوب، مردی با ایمان بود و روحی لطیف داشت که اطرافیانش را برانگیخت.»
بروکس پیرترین از حدود 240000 کهنه سرباز آمریکایی بود که در جنگ جهانی دوم جنگیدند و هنوز زنده هستند.
بروکس در 12 سپتامبر 1909 در یک شهر کوچک لوئیزیانا در میان جداسازی جنسی به دنیا آمد، یکی از 15 فرزند یک خانواده آفریقایی-آمریکایی بود. او در سال 1940 به ارتش فراخوانده شد و در آنجا به گردان مهندس 91 پیوست که یک واحد اکثریت سیاه پوست بود.
او در استرالیا، گینه نو و فیلیپین مستقر بود. در دوران اعزام به عنوان آشپز افسران سفید پوست گردان خدمت می کرد.
اگرچه از خط مقدم دور بود، اما هنوز دو تجربه نزدیک به مرگ داشت: یک بار زمانی که سوخت هواپیمای او که در آن وسایل حمل می کرد بر فراز اقیانوس تمام شد، و بار دیگر زمانی که یک تک تیرانداز ژاپنی در فاصله چند قدمی محل بروکس به یک سرباز آمریکایی شلیک کرد. ایستاد.
بروکس که در سال 1945 از خدمت خارج شد، از لایحه GI که به کهنه سربازان اجازه می دهد در دانشگاه رایگان تحصیل کنند، بهره ای نبرد، زیرا کهنه سربازان سیاه پوست از این سیاست حذف شدند. در عوض، او به یک کارگر عمومی تبدیل شد.
او بعداً خاطرات دوران جنگ خود را در موزه نیواورلئان بازگو کرد و در آنجا تبدیل به یکی از اعضای اصلی موزه شد. او هر سال تولد خود را با افتخارات نظامی و گروه های جاز در آنجا جشن می گرفت.
در دو سال گذشته به دلیل بیماری همه گیر، موکب هایی در مقابل خانه او برپا شده بود.
بروکس در شهادت های ضبط شده خود گفت که از عدم وجود تبعیض نژادی در استرالیا زمانی که هنوز در ارتش ایالات متحده حضور داشت شگفت زده شده است. سربازان سیاه پوست حق نداشتند با همرزمان سفید خود چادر مشترک داشته باشند یا سر یک سفره غذا بخورند.
بروکس گفت: «در استرالیا با من خیلی بهتر از سفیدپوستان خودم رفتار شد. “من در مورد آن تعجب کردم.”