کابل: در حالی که مردم مقیم افغانستان از زمان سقوط کابل با وحشت جنایات طالبان روبرو هستند، یک کارشناس معتقد است که طالبان عامل اصلی همه مشکلات افغانستان هستند و تحت حاکمیت آنها مردم با سخت ترین سناریو در تاریخ این کشور روبرو هستند.
Red Lantern Analytica روز پنجشنبه میزبان یک وبینار با عنوان “پیامدهای منطقه ای و جهانی حکومت طالبان: صداهای افغان” بود. Red Lantern Analytica پانلی را با حضور متخصصان در زمینه‌های حقوق بشر، امنیت و ژئوپلیتیک جنوب آسیا برگزار کرد.
کبیر حقمل، سخنگوی پیشین شورای امنیت ملی گفت: “رژیم طالبان یک بحران انسانی، بحران ملی و همچنین یک بحران اقتصادی و یک بحران سیاسی ایجاد کرده است. توسط طالبان که از سوی قدرت‌های منطقه‌ای و بین‌المللی حمایت می‌شود، مورد حمله قرار گرفته است.»
حقمل گفت که هیچ درگیری وجود ندارد که ممکن است میلیون ها نفر را بکشد، اما افغان های عادی مجبور به ترک کشور هستند در حالی که میلیون ها نفر زیر خط فقر زندگی می کنند. همچنین، میلیون ها زن به آموزش دسترسی ندارند و جامعه افغانستان به رژیم طالبان بی اعتماد است.
وی افزود که اقدامات طالبان توسط عوامل آی اس آی و دولت های پاکستان و چین حمایت می شود. هر روز زنان و اعضای جوامع قومی افغانستان در خیابان ها راهپیمایی می کنند و از پذیرش اقتدار طالبان امتناع می ورزند.
بازگشت طالبان راه را برای یک فاجعه بی‌سابقه دیگر در تاریخ کشور فراهم کرده است که انقلابی دیگر را ایجاب می‌کند. حقمل خاطرنشان کرد که طالبان تمایلی به کار دموکراتیک ندارند زیرا افکار عمومی را رد می کنند و انتخابات و پوشش رسانه ای را از جمله موارد دیگر انکار می کنند.
وی در ادامه تصریح کرد که طالبان عامل اصلی همه مشکلات افغانستان هستند و افغان های تحت حاکمیت آنها با سخت ترین سناریو در تاریخ این کشور روبرو هستند.
حقمل در مورد کمک های بشردوستانه ارائه شده به افغانستان گفت که چندین گروه و سازمان خارجی تلاش می کنند تا کمک هایی به ارزش میلیون ها دالر ارائه کنند، اما تلاش های آنها تا حد زیادی بی اثر شده است.
وی افزود: «وقتی حکومتی که دو دهه دموکراتیک عمل کرده است، ناگهان قدرت را رها می کند، این سازمان ها نمی توانند به سادگی با تزریق پول به کشور در زمانی که سیستم اداری افغانستان کاملاً از هم پاشیده است، مسئولیت های خود را انجام دهند.
به گفته حقمل، شکل ایده‌آل کمک برای افغانستان این است که جامعه جهانی بر رژیم طالبان فشار بیاورد تا سیستم «لویه جرگه» (انتخابات) را برای یک دوره معین بپذیرد تا یک سیستم اداری مطلوب برای افغان‌ها ایجاد کند.
افغان ها باید حق رای داشته باشند و کشور باید انتخابات دموکراتیک قانونی برگزار کند. او افزود که اگر انتخابات عادلانه برگزار می شد، افغان ها طالبان را بیرون می کردند.
حقمل در پاسخ به این سوال که آیا می تواند در مورد دخالت پاکستان در ایجاد بحران طالبان صحبت کند، گفت که پاکستان “عنصر اولیه” حاکم بر طالبان است.
سرگرد آمیت بانسال، که به دیدگاه هندی ها در مورد خشونت و هرج و مرج افغانستان و همچنین فاکتور توافق دوحه که یک اشتباه بزرگ در ساخت آن بود، اشاره کرد، اظهار داشت که این معامله نظرات مردم افغانستان را در نظر نگرفته است و این توافقنامه حمله بین ایالات متحده و افغانستان یک لحظه بحرانی بود.
بانسال در ادامه بحث کرد که چگونه بزرگترین تهدید برای افغانستان در سراسر طیف اجتماعی، بحران غذایی بشردوستانه است که با گسترش آن به حاشیه‌نشین‌ترین بخش‌های کشور بدتر خواهد شد.
وی همچنین در مورد اینکه چگونه پاکستان یک مانع مهم بوده و مسئول ایجاد موانع در انتقال کالاها و واردات از طریق مرز مشترک خود با افغانستان بوده است، صحبت کرد.
بانسال در پایان تصریح کرد که “تنها راه حل این مسائل، اقدام مردم افغانستان است. مردم به جای جنگ و فرار از کشور، باید راه حلی بیابند و از طریق اعتراضات دموکراتیک متحد شوند.”
در همین حال، نیلوفر ایوبی، روزنامه نگار افغان که به طور مختصر به مسایل زنان در افغانستان پرداخته است، می گوید که هم جامعه منطقه ای و هم جامعه بین المللی چشمان خود را نسبت به مشکلات زنان افغان بسته اند.
ایوبی خاطرنشان کرد که در حال حاضر زنان شجاع افغان در میان گزارش های مداوم از بازداشت، شکنجه و حتی تجاوز جنسی توسط طالبان، علیه طالبان تظاهرات می کنند. خانواده‌های این دختران به دلیل تهدیدهای رژیم طالبان به مرگ، لب به لب مانده‌اند.
ایوبی افزود: “بسیاری از فعالان زن بازداشت می شوند و وضعیت کنونی آنها تا حد زیادی ناشناخته است. طالبان از تمام ترفندهای ممکن برای زندانی کردن و سرکوب اعتراضات علیه دولت عمدتاً منفور خود استفاده می کنند.”
طالبان سال گذشته در 15 اگست کنترل کابل را به دست گرفتند و به دنبال آن کشور دچار بحران عمیق اقتصادی، انسانی و امنیتی شد.
Red Lantern Analytica روز پنجشنبه میزبان یک وبینار با عنوان “پیامدهای منطقه ای و جهانی حکومت طالبان: صداهای افغان” بود. Red Lantern Analytica پانلی را با حضور متخصصان در زمینه‌های حقوق بشر، امنیت و ژئوپلیتیک جنوب آسیا برگزار کرد.
کبیر حقمل، سخنگوی پیشین شورای امنیت ملی گفت: “رژیم طالبان یک بحران انسانی، بحران ملی و همچنین یک بحران اقتصادی و یک بحران سیاسی ایجاد کرده است. توسط طالبان که از سوی قدرت‌های منطقه‌ای و بین‌المللی حمایت می‌شود، مورد حمله قرار گرفته است.»
حقمل گفت که هیچ درگیری وجود ندارد که ممکن است میلیون ها نفر را بکشد، اما افغان های عادی مجبور به ترک کشور هستند در حالی که میلیون ها نفر زیر خط فقر زندگی می کنند. همچنین، میلیون ها زن به آموزش دسترسی ندارند و جامعه افغانستان به رژیم طالبان بی اعتماد است.
وی افزود که اقدامات طالبان توسط عوامل آی اس آی و دولت های پاکستان و چین حمایت می شود. هر روز زنان و اعضای جوامع قومی افغانستان در خیابان ها راهپیمایی می کنند و از پذیرش اقتدار طالبان امتناع می ورزند.
بازگشت طالبان راه را برای یک فاجعه بی‌سابقه دیگر در تاریخ کشور فراهم کرده است که انقلابی دیگر را ایجاب می‌کند. حقمل خاطرنشان کرد که طالبان تمایلی به کار دموکراتیک ندارند زیرا افکار عمومی را رد می کنند و انتخابات و پوشش رسانه ای را از جمله موارد دیگر انکار می کنند.
وی در ادامه تصریح کرد که طالبان عامل اصلی همه مشکلات افغانستان هستند و افغان های تحت حاکمیت آنها با سخت ترین سناریو در تاریخ این کشور روبرو هستند.
حقمل در مورد کمک های بشردوستانه ارائه شده به افغانستان گفت که چندین گروه و سازمان خارجی تلاش می کنند تا کمک هایی به ارزش میلیون ها دالر ارائه کنند، اما تلاش های آنها تا حد زیادی بی اثر شده است.
وی افزود: «وقتی حکومتی که دو دهه دموکراتیک عمل کرده است، ناگهان قدرت را رها می کند، این سازمان ها نمی توانند به سادگی با تزریق پول به کشور در زمانی که سیستم اداری افغانستان کاملاً از هم پاشیده است، مسئولیت های خود را انجام دهند.
به گفته حقمل، شکل ایده‌آل کمک برای افغانستان این است که جامعه جهانی بر رژیم طالبان فشار بیاورد تا سیستم «لویه جرگه» (انتخابات) را برای یک دوره معین بپذیرد تا یک سیستم اداری مطلوب برای افغان‌ها ایجاد کند.
افغان ها باید حق رای داشته باشند و کشور باید انتخابات دموکراتیک قانونی برگزار کند. او افزود که اگر انتخابات عادلانه برگزار می شد، افغان ها طالبان را بیرون می کردند.
حقمل در پاسخ به این سوال که آیا می تواند در مورد دخالت پاکستان در ایجاد بحران طالبان صحبت کند، گفت که پاکستان “عنصر اولیه” حاکم بر طالبان است.
سرگرد آمیت بانسال، که به دیدگاه هندی ها در مورد خشونت و هرج و مرج افغانستان و همچنین فاکتور توافق دوحه که یک اشتباه بزرگ در ساخت آن بود، اشاره کرد، اظهار داشت که این معامله نظرات مردم افغانستان را در نظر نگرفته است و این توافقنامه حمله بین ایالات متحده و افغانستان یک لحظه بحرانی بود.
بانسال در ادامه بحث کرد که چگونه بزرگترین تهدید برای افغانستان در سراسر طیف اجتماعی، بحران غذایی بشردوستانه است که با گسترش آن به حاشیه‌نشین‌ترین بخش‌های کشور بدتر خواهد شد.
وی همچنین در مورد اینکه چگونه پاکستان یک مانع مهم بوده و مسئول ایجاد موانع در انتقال کالاها و واردات از طریق مرز مشترک خود با افغانستان بوده است، صحبت کرد.
بانسال در پایان تصریح کرد که “تنها راه حل این مسائل، اقدام مردم افغانستان است. مردم به جای جنگ و فرار از کشور، باید راه حلی بیابند و از طریق اعتراضات دموکراتیک متحد شوند.”
در همین حال، نیلوفر ایوبی، روزنامه نگار افغان که به طور مختصر به مسایل زنان در افغانستان پرداخته است، می گوید که هم جامعه منطقه ای و هم جامعه بین المللی چشمان خود را نسبت به مشکلات زنان افغان بسته اند.
ایوبی خاطرنشان کرد که در حال حاضر زنان شجاع افغان در میان گزارش های مداوم از بازداشت، شکنجه و حتی تجاوز جنسی توسط طالبان، علیه طالبان تظاهرات می کنند. خانواده‌های این دختران به دلیل تهدیدهای رژیم طالبان به مرگ، لب به لب مانده‌اند.
ایوبی افزود: “بسیاری از فعالان زن بازداشت می شوند و وضعیت کنونی آنها تا حد زیادی ناشناخته است. طالبان از تمام ترفندهای ممکن برای زندانی کردن و سرکوب اعتراضات علیه دولت عمدتاً منفور خود استفاده می کنند.”
طالبان سال گذشته در 15 اگست کنترل کابل را به دست گرفتند و به دنبال آن کشور دچار بحران عمیق اقتصادی، انسانی و امنیتی شد.